Το τελευταίο διάστημα όλοι μας βιώνουμε μία πρωτόγνωρη σε αγριότητα επίθεση σε βασικά ζητήματα της καθημερινής και εργασιακής μας πραγματικότητας. Εκ του αποτελέσματος αποδείχτηκε ότι απέναντι σε αυτή την επίθεση δεν υπήρξαν ικανές δυνάμεις – αναχώματα που να αποτρέψουν την επίθεση και να οργανώσουν αποτελεσματικά τους απλούς εργαζόμενους στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα. Δεν υπάρχουν δυνάμεις που να αποδέχονται «εύκολα» τη διαφορετικότητα και τον δημοκρατικό διάλογο και να προωθούν την ταξική ενότητα στη βάση των προβλημάτων. Πάνω σε αυτό τον βασικό προβληματισμό δημιουργήθηκε η Πρωτοβουλία Εργαζομένων Δήμου Αιγάλεω.

Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα, μια μόνο λύση υπάρχει: Έξοδος από την Ευρωζώνη!!

ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΠΡΟΒΑΛΛΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΜΕ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΙΟΛΑΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΛΥΣΗ, ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΝΑ ΕΙΠΩΘΕΙ!

Εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα, μια μόνο λύση υπάρχει: Έξοδος από την Ευρωζώνη!!

H λύση όμως αυτή για να μπορέσει να λειτουργήσει θα πρέπει να συνοδεύεται και από ένα συμπληρωματικό πακέτο μέτρων που θα υποχρέωνε τα προνομιούχα στρώματα να πληρώσουν το χρέος.

Η θεμελιακή προϋπόθεση για ένα παρόμοιο πακέτο μέτρων είναι η ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας στο οικονομικό επίπεδο που σήμερα έχει καταλυθεί. Αυτό συνεπάγεται την άμεση έξοδο από την Ευρωζώνη ―λύση που προτείνουν ακόμη και ορθόδοξοι οικονομολόγοι του Χάρβαρντ, σε αντίθεση με κάποιους δικούς μας αριστερούς διανοούμενους που προβλέπουν τη συντέλεια του κόσμου από παρόμοια ενέργεια. Ας σημειώσουμε εδώ ότι ακόμη και η Βρετανία που διαθέτει ένα νόμισμα πολύ ευάλωτο στην κερδοσκοπία, γιατί έχει καθιερωθεί ως αποθεματικό νόμισμα, δεν είχε πρόβλημα να αγνοήσει τις συστάσεις της Κομισιόν για περιστολή των δημοσίων δαπανών, ακριβώς γιατί δεν είχε τον κορσέ της Ευρωζώνης να την εμποδίζει στις κινήσεις της. Είναι όμως χαρακτηριστικό της στάσης της Ελληνικής ελίτ ότι, ενώ θεωρεί καταστροφή την εθελούσια έξοδο από την Ευρωζώνη, που θα γινόταν με τους όρους μας, θα δεχόταν ασυζητητί, όπως τώρα δέχεται ακόμη και την παραπομπή στο ΔΝΤ, την αποπομπή μας από την ΟΝΕ, αν την επέβαλαν οι ελίτ αυτές, όπως ήδη συζητούν.

Για να μην είναι όμως οδυνηρή η διαδικασία αυτή, θα πρέπει να συνδυαστεί με ένα συμπληρωματικό «πακέτο» μέτρων όπως τα παρακάτω, που θα γίνουν εφικτά μετά την έξοδο από την ΟΝΕ και τη συνακόλουθη αποδέσμευση μας από το Σύμφωνο Σταθερότητας:

1) λογική υποτίμηση της «νέας δραχμής» που θα εισαχθεί, γεγονός που θα κάνει φτηνότερο τον τουρισμό και τα εξαγωγικά προϊόντα μας που τώρα υποφέρουν από το ακριβό ευρώ που επιβάλλει το Διευθυντήριο, ενώ συγχρόνως θα κάνει ακριβότερα τα εισαγόμενα προϊόντα ―πράγμα που θα έδινε σημαντική προστασία στην ντόπια αγροτική και βιοτεχνική παραγωγή. Τα εισαγόμενα είδη πρώτης ανάγκης θα μπορούσαν να επιχορηγούνται (για να μην κτυπηθούν τα λαϊκά στρώματα), με χρήματα από τα έσοδα που θα προέκυπταν από ένα βαρύ επιπρόσθετο φόρο στα εισαγόμενα είδη πολυτελείας, ενώ έλεγχοι στις τιμές θα μπορούσαν να παρεμποδίσουν τις μη απαραίτητες ανατιμήσεις

2) Επαναδιαπραγμάτευση του Χρέους (με την απειλή κήρυξης άμεσης χρεοκοπίας, δηλαδή στάσης των πληρωμών τοκοχρεωλυσίων σε περίπτωση μη αποδοχής της), με στόχο τη σημαντική επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και την αντιστάθμιση των συνεπειών της υποτίμησης στο υπάρχον χρέος

3) Σταδιακή αποπληρωμή του Χρέους με έσοδα που θα προέλθουν βασικά από ένα άκρως προοδευτικό έκτακτο φόρο ακίνητης και κινητής περιουσίας (π.χ. για περιουσίες πάνω από 1 εκ. Ευρώ, που βρίσκονται είτε στην Ελλάδα είτε σε καταθέσεις του εξωτερικού), με παράλληλη εισαγωγή αυστηρών ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίου, ώστε να σταματήσει η συνεχής εκροή κεφαλαίων των ελίτ που μόνο τους τελευταίους μήνες ξεπερνά τα 10 δις Ευρώ, και να ελεγχθεί η κερδοσκοπία.

Λίγα λόγια για μια πραγματική φορολογική μεταρρύθμιση και όχι για μια ψευδεπίγραφη τέτοια, σαν και αυτή που προωθεί η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Αυτό που κάνει το φορολογικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης είναι κάποια «αναδιανομή» του φορολογικού βάρους από τα χαμηλά στρώματα στα μεσαία, αφήνοντας στο απυρόβλητο τα μεγάλα εισοδήματα και περιουσίες. Δηλαδή, τα μεσαία στρώματα, τα οποία στην Ελλάδα, λόγω της απουσίας ισχυρού ιδιωτικού τομέα, ανήκουν είτε στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, είτε στα διαπλεκόμενα με αυτόν ιδιωτικά επαγγέλματα, όχι μόνο κτυπιούνται αλύπητα από τα δημοσιονομικά μέτρα, αλλά καλούνται να πληρώσουν και επιπλέον φόρους. Από την άλλη μεριά, οι δήθεν σημαντικές φορολογικές επιβαρύνσεις για τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα αποτελούν στη πραγματικότητα θεωρητικές ασκήσεις επί χάρτου. Και αυτό, διότι η απόκρυψη των μεγάλων εισοδημάτων και περιουσιών είναι σήμερα δυνατή όχι μόνο στην Ελλάδα, με το γνωστό χάλι του φορολογικού μηχανισμού, αλλά και σε κάθε καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, λόγω των ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών κεφαλαίου που προσφέρουν δεκάδες, νομότυπους ή μη, τρόπους ―καθώς και χιλιάδες θέσεις εργασίας σε σχετικά ειδικευμένους φοροτεχνικούς. Ο μόνος, επομένως, αποτελεσματικός τρόπος για την πραγματική σύλληψη της πελώριας φοροδιαφυγής των οικονομικών ελίτ και των προνομιούχων στρωμάτων, που είναι άλλωστε οι κυρίως ωφελημένοι από την αναπτυξιακή «φούσκα» και έπρεπε κατ’ αρχήν να πληρώσουν αντί για τα συνήθη «υποζύγια», είναι αυτός που δεν θα επιχειρήσουν ποτέ τα κόμματα εξουσίας, τα οποία άμεσα η έμμεσα χρηματοδοτούνται από τις ίδιες ελίτ. Δηλαδή, αρχικά, η γενική απογραφή της μεγάλης ακίνητης και κινητής περιουσίας (σκάφη, πολυτελή αυτοκίνητα κ.λπ.), καθώς και των καταθέσεων, επενδύσεων σε ομόλογα, μετοχές, τίτλους κ.λπ. στην Ελλάδα ή το εξωτερικό και, στη συνέχεια, η επιβολή έκτακτου δραστικού φόρου περιουσίας.

4) Εγκαθίδρυση κοινωνικού ελέγχου σε όλους τους στρατηγικούς τομείς της εθνικής οικονομίας με πρώτον αυτόν των μεγάλων τραπεζών, των οποίων η πιστωτική πολιτική θα καθορίζεται με γνώμονα την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών μέσω της διοχέτευσης των πιστώσεων στην ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη της παραγωγικής δομής της χώρας, στα πλαίσια ενός εθνικού-δημοκρατικού σχεδίου με συμμετοχή του λαού στην κατάρτιση και την έγκρισή του.

Ο συνδυασμός των μέτρων αυτών θα σήμαινε περισσότερες δουλειές και εισοδήματα, καθώς και μείωση της πελώριας ανισοκατανομής εισοδήματος, αντί για την ανεργία, τη φτώχεια και τη μεγαλύτερη ανισότητα που μας καταδικάζουν οι Ευρωπαϊκές και ντόπιες ελίτ.

Αποτελεί διαστρέβλωση της αλήθειας ο ισχυρισμός που επαναλαμβάνουν τα παπαγαλάκια ότι μετά την απόρριψη των μέτρων θα ακολουθήσει ο ...κατακλυσμός, στον οποίο ήδη οδηγούμαστε δεμένοι χειροπόδαρα .

Ας το πάρουμε απόφαση: Η Ελλάδα θα πάει κατά διαβόλου εάν ακολουθήσουμε τις επιταγές του Διευθυντηρίου και των ντόπιων λακέδων του. Η φτώχεια θα μεγαλώνει, καθώς τα αποτελέσματα από το πετσόκομμα μισθών και δημοσίων δαπανών θα ενεργούν πάνω στη συνολική ζήτηση. Η ανεργία θα γίνει μαζική, εφόσον ο μεν καταβαραθρωμένος, μετά την ένταξη της χώρας στην ΕΕ/ΟΝΕ, ιδιωτικός παραγωγικός τομέας δεν έχει σχεδόν καμιά δυνατότητα απορρόφησης της ανεργίας, ενώ τώρα θα αδυνατεί να παίζει τον ιστορικό απορροφητικό ρόλο του ακόμη και ο δημόσιος τομέας. Ο συνδυασμός της ανεργίας και φτώχειας, με τα ανισομερή αποτελέσματα που θα έχουν οι έμμεσοι φόροι πάνω στα χαμηλά εισοδήματα, θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε αναγκαστικά ακόμη μεγαλύτερη ανισότητα. Το αποτέλεσμα θα είναι η δημιουργία οάσεων για τους πλουσίους, ανάμεσα στις ερήμους της ανέχειας σε πόλεις φαντάσματα τύπου Mad Max, όπου συμμορίες θα αλληλοσκοτώνονται στους δρόμους. Αυτά όλα δεν σημαίνουν βέβαια ότι «το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι πολιτικό και ότι οφείλεται στους διεφθαρμένους και άχρηστους πολιτικούς, καθώς και στο θεσμικό πλαίσιο που τους αναδεικνύει, όπως υποστηρίζει μια εντελώς αποπροσανατολιστική άποψη του συρμού, η οποία δεν θέτει καν θέμα κοινωνικοοικονομικού συστήματος, παγκοσμιοποίησης, Ε.Ε κ.λπ.! Ούτε βέβαια η έξοδος από την χρόνια κρίση μπορεί να έλθει με την ανυπακοή, όπως υποστηρίζει μια μερίδα εναλλακτικών και αντισυστημικών αριστερών, η οποία, από μόνη της, μπορεί να οδηγήσει σε εύκολα ελέγξιμες εξεγέρσεις.

Η υπέρβαση της παρούσας κρίσης, αλλά και η οριστική έξοδος από τη χρόνια κρίση του ελληνικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος, απαιτεί την εκκίνηση μιας διαδικασίας αυτό-οργάνωσης σε όλα τα επίπεδα εδώ και τώρα: από τις γειτονιές και τα χωριά μέχρι τα εργοστάσια και τα γραφεία. Βραχυπρόθεσμα, οι συνελεύσεις των πολιτών, των εργαζόμενων, των αγροτών κ.λπ., θα μπορούσαν, συνομοσπονδιούμενες σε εθνικό επίπεδο, να οργανώσουν τον τρόπο αχρήστευσης των ληστρικών μέτρων με συντονισμένες απεργίες που θα κατέληγαν σε μια γενική απεργία διαρκείας, μέχρι να εξαναγκαστούν οι ελίτ σε αναδίπλωση. Το κρίσιμο σημείο όμως είναι να μην διαλυόντουσαν οι συνελεύσεις αυτές την επομένη της απόρριψης των μέτρων, αλλά να έβαζαν τις βάσεις για μια εντελώς διαφορετική οργάνωση της οικονομίας και της πολιτείας, μέσα από νέες οικονομικές και πολιτικές δομές που θα εξασφάλιζαν τον άμεσο από μέρους των πολιτών έλεγχό τους ―δηλαδή την ισοκατανομή της πολιτικής, οικονομικής, αλλά και γενικότερα της κοινωνικής, δύναμης.

Πρέπει να αρχίσουμε τώρα, σήμερα, αυτήν τη διαδικασία. Κάθε χρονοτριβή και καθυστέρηση μας φέρνει πιο κοντά σε έναν Μεσαίωνα που ούτε μπορούμε να φανταστούμε την διάρκεια και τη φύση του.

Έρχεται η πιο σκοτεινή νύχτα, κι εμείς περιμένουμε παγωμένοι κι ακίνητοι νάρθει να μας τυλίξει με το σάβανό της.

Ως πότε θα παραμένουμε μοιραίοι κι άβουλοι; Ως πότε;

Ο Κανένας

To infowar του Άρη Χατζηστεφάνου - Πολύ Καλό!!!

http://www.skai.gr/player/Radio/?MMID=112441

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Συνάδελφοι, Συναδέλφισσες

Οι μέρες που έρχονται είναι πονηρές και άκρως επικίνδυνες για τις συνθήκες εργασίας και τα εργασιακά μας δικαιώματα .

Ενδεικτικά:

  • Σήμερα, 26/04/2010 στις 1.30 μμ συγκαλείται κυβερνητική σύσκεψη με θέμα την οριστικοποίηση των συγχωνεύσεων, καταργήσεων οργανισμών και φορέων του δημοσίου
  • Την Τετάρτη συνεδριάζει το υπουργικό συμβούλιο για την προώθηση του σχεδίου μεταρρύθμισης της τοπικής αυτοδιοίκησης (ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ)
  • Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από τα ΜΜΕ με πληροφορίες και απειλές για απολύσεις συμβασιούχων ορισμένου χρόνου, έργου, αορίστου χρόνου αλλά και μονίμων υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα.

Αυτή την ίδια στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά και σε πλήρη αντίθεση με τις διακηρυγμένες προθέσεις για περιστολή των δαπανών, λιτότητα,και συνετή διαχείριση των δημόσιων οικονομικών, μαθαίνουμε ότι :

  • Ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης δηλώνει ότι «Οι Μεσογειακοί Αγώνες θα γίνουν κανονικά το 2013».
  • Η Τράπεζα της Ελλάδος διευκολύνει τα κερδοσκοπικά παιχνίδια που στοιχηματίζουν στην πτώχευση της χώρας
  • Ο Υπουργός Άμυνας παραλαμβάνει τα Γερμανικά υποβρύχια που γέρνουν.
  • Έλληνες κεφαλαιούχοι φυγάδευσαν μεγάλα χρηματικά ποσά σε τράπεζες του εξωτερικού και αγοράζουν αυτές τις ημέρες πανάκριβα ακίνητα σε Λονδίνο-Παρίσι-Νέα Υόρκη.
  • Παίρνουν πίσω τα περισσότερα αυτά που είπαν για την φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας.

Τελικά τnν κρίση του χρέους και των ελλειμμάτων μόνο εμείς θα την πληρώσουμε;

Για όλα τα παραπάνω και προκειμένου να αντισταθούμε χρειάζεται η ενεργητική συμμετοχή όλων και η μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων πέρα από μικροκομματικές σκοπιμότητες και ηγεμονισμούς.

Καλούμε όλους τους συναδέλφους, συμβασιούχους και μόνιμους, σε συνάντηση την Παρασκευή 30/4/2009 και ώρα 13.00 μμ στην Αίθουσα Δημοτικού Συμβουλίου.


Πρωτοβουλία Δημοτικών Υπαλλήλων

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

13 κρίσιμες επισημάνσεις για την κρίση στο συνδικαλιστικό κίνημα

Το χαμηλό ποσοστό συνδικαλιστικής πυκνότητας με βάση τη συμμετοχή στις αρχαιρεσίες, το οποίο κυμαίνεται στο 30%, σε συνδυασμό με το επίσης χαμηλό ποσοστό της μισθωτής εργασίας στη χώρα, περιορίζει το ειδικό βάρος των ελληνικών συνδικάτων

Με αφορμή το διεξαγόμενο 34ο συνέδριο της ΓΣΕΕ είναι χρήσιμες κάποιες επισημάνσεις που αφορούν σε διαχρονικά προβλήματα και παθογένειες των ελληνικών συνδικάτων, πέραν της συζήτησης σχετικά με τον πολλαπλά καταγεγραμμένο βαθμό αξιοπιστίας, το ζήτημα της αυτονομίας, την αναζήτηση μιας γνήσιας συνδικαλιστικής κουλτούρας, ακόμη και τον συμβολισμό της επιλογής του χώρου διεξαγωγής του σε αυτή τη συγκυρία. Άλλωστε, όλα αυτά αποτελούν όψεις του ίδιου νομίσματος. Ειδικότερα:

1) Το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα διέρχεται την πρώτη φάση ενηλικίωσής του, αν ληφθεί υπόψη ότι η καθυστερημένη χρονικά εμφάνιση και ανάπτυξή του, λόγω παραγωγικών δομών, συμβαδίζει με την επί μακρόν προσπάθεια επιβίωσής του από τις ακραίες παρεμβάσεις της κρατικής εξουσίας, ακόμη και μετά τη μεταπολίτευση, όταν μόλις το 1988 λήγει και η τελευταία εσωτερική κρίση που συνοδεύεται από δικαστικές παρεμβάσεις και της οποίας, πρωταγωνιστές της παραμένουν ακόμη στο προσκήνιο.

2) Η μισθωτή εργασία στην Ελλάδα παρουσιάζει μακράν τα χαμηλότερα ποσοστά στην Ε27 (65% έναντι 86% του αντίστοιχου μέσου όρου), γεγονός που καθιστά σχετικά περιορισμένο τον ρόλο των μισθωτών και σε έναν βαθμό δικαιολογεί και τα χαμηλά επίπεδα του κοινωνικού κράτους όταν μόλις πριν από 25 χρόνια το ποσοστό των μισθωτών υπερέβη το 50% της απασχόλησης και όταν η δεύτερη και τρίτη γενιά μισθωτών, χωρίς δεσμούς αυτοαπασχόλησης και με παράδοση κουλτούρας μισθωτής εργασίας είναι περιορισμένη.

3) Το χαμηλό ποσοστό συνδικαλιστικής πυκνότητας με βάση τη συμμετοχή στις αρχαιρεσίες που κυμαίνεται στο 30%, σε συνδυασμό με το επίσης χαμηλό ποσοστό της μισθωτής εργασίας στη χώρα, περιορίζει το ειδικό βάρος των ελληνικών συνδικάτων σε σχέση με το αντίστοιχο ποσοστό χωρών όπως η Γερμανία με μισθωτή εργασία που αντιπροσωπεύει το 92% της απασχόλησης.

4) Η ακολουθούμενη γενικότερη τάση μείωσης της συνδικαλιστικής πυκνότητας, οφειλόμενη σε ποικιλία αιτίων, εξωγενών, ενδογενών και αλληλεπιδρώντων, έχει σαν αποτέλεσμα την υποχώρησή της κατά 15 μονάδες μέσα σε μία 20ετία ακόμη και αν ο συνολικός αριθμός των συνδικαλισμένων παραμένει ο ίδιος γεγονός που οφείλεται κυρίως στη ραγδαία αύξηση της μισθωτής απασχόλησης και στην αδυναμία των συνδικάτων να την παρακολουθήσουν.

5) Η απόλυτη κυριαρχία του δημόσιου τομέα, στενού και ευρύτερου, που εκπροσωπεί το 55% των συνδικαλισμένων ενώ εκπροσωπεί το 34% της μισθωτής απασχόλησης, απόρροια εργασιακής ασφάλειας αλλά και των πελατειακών λογικών που ευδοκιμούν στο εσωτερικό του, συνιστά πολυσήμαντη ιδιαιτερότητα σε μια συγκυρία σοβαρής υποχώρησης του δημόσιου τομέα από τη λαίλαπα των ιδιωτικοποιήσεων, και οδηγεί σε εξαιρετικά δυσοίωνες προοπτικές τον ελληνικό συνδικαλισμό όταν μάλιστα η πυκνότητα στον ιδιωτικό τομέα κυμαίνεται στο 15%.

6) Η έκδηλη έλλειψη εκπροσώπησης των νέων κοιτασμάτων της μισθωτής εργασίας αποτελεί σοβαρότατο έλλειμμα στη σημερινή συγκυρία. Η διογκωμένη παρουσία της ευέλικτης εργασίας και των μεταναστών και οι νέοι κλάδοι απουσιάζουν επιδεικτικά από τη δύναμη των συνδικάτων. Η εκκωφαντική και ανησυχητική απουσία των νέων ηλικιών καθώς και η ελλιπέστατη εκπροσώπηση των γυναικών ενισχύουν το πρόβλημα. Παρά τους αντικειμενικούς παράγοντες που εμποδίζουν την ένταξη στα συνδικάτα αυτών των κατηγοριών, είναι αξιοσημείωτη η αρνητική στάση ορισμένων συνδικάτων αλλά και η απουσία ειδικών πολιτικών προσέγγισής τους την ίδια στιγμή που σπανιότατα συνδικαλιστικές οργανώσεις προβαίνουν στην ανά κατηγορία (π.χ. φύλο) καταγραφή των μελών τους. Ωστόσο η δημιουργία πρωτοβάθμιων σωματείων από τον χώρο της επισφάλειας με πρωτοβουλίες, που συχνά δεν συνδέονται με το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα, συνιστούν ελπιδοφόρα εξέλιξη.

7) Η επιλογή της οργανωτικής ενότητας που κατακτήθηκε στον χρόνο, σύμφωνα με την οποία τα διαφορετικά ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα συνυπάρχουν στην ίδια οργανωτική δομή, ακυρώνεται σε έναν βαθμό από την διαφορετική εκπροσώπηση με βάση το εργασιακό καθεστώς (δημοσίου δικαίου για την ΑΔΕΔΥ, ιδιωτικού δικαίου για τη ΓΣΕΕ). Η διατήρηση αυτής της ιδιότυπης οργανωτικής ενότητας θέτει εμπόδια στην κοινή δράση όλων των δυνάμεων της μισθωτής εργασίας την ίδια στιγμή που ενισχύεται η έξωθεν προσπάθεια για τεχνητές αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε τμήματά της και όταν στον στενό δημόσιο τομέα ευδοκιμούν και διευρύνουν την παρουσία τους διαφορετικά καθεστώτα από εκείνο του δημοσίου υπαλλήλου. Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι το 1920 με νόμο απαγορεύθηκε η συνύπαρξη των δημοσίων υπαλλήλων και των άλλων εργαζομένων στα ίδια συνδικάτα, προκειμένου οι πρώτοι «να μη μολυνθούν από το μικρόβιο της ταξικής πάλης» που είχε υιοθετήσει η ΓΣΕΕ από το ιδρυτικό της συνέδριο του 1918.

8) Η οργανωτική ενότητα αναιρείται σε μεγάλο βαθμό από την έντονη παραταξιοποίηση που δίνει την εικόνα της ουσιαστικής διάσπασης του συνδικαλιστικού κινήματος. Η κάθετη οργανωτική δομή και λειτουργία των παρατάξεων και των μηχανισμών τους, που μετατρέπονται σε συνδικάτα μέσα στους κόλπους των συνδικάτων, περιορίζουν την ουσιαστική λειτουργία των συνδικαλιστικών οργάνων που είναι το οξυγόνο των δημοκρατικών θεσμών. Αξιοσημείωτο επίσης είναι ότι το ελληνικό παράδειγμα των συνδικαλιστικών παρατάξεων με την πλήρη αντιστοιχία τους στους υπάρχοντες κομματικούς σχηματισμούς αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία. Γιατί και σε χώρες που ιστορικά έχουν υιοθετήσει τον οργανωτικό πλουραλισμό, με τις πολλές εθνικής εμβέλειας οργανώσεις, αυτές, αν και ιστορικά συνδέθηκαν με εξωσυνδικαλιστικά κέντρα, σήμερα έχουν χαλαρώσει τους δεσμούς τους με αυτά και στις τάξεις και στα στελέχη τους συνυπάρχουν εργαζόμενοι με διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις και κομματικές εντάξεις χωρίς ασφυκτικές περιχαρακώσεις.

9) Ο οργανωτικός πολυκερματισμός με τις 3.500 πρωτοβάθμιες και 200 δευτεροβάθμιες οργανώσεις, και για τις δύο συνομοσπονδίες με τα 750 χιλιάδες μέλη, αποτελεί παράδειγμα οργανωτικής πολυδιάσπασης που αντιστρατεύεται τον ενιαίο χαρακτήρα και αναπαράγει την αναποτελεσματικότητα. Η ύπαρξη ακόμη και 12 ομοσπονδιών σε έναν κλάδο αποτελεί ακραίο και ενδεικτικό παράδειγμα κυριαρχίας παραταξιακών και προσωπικών σκοπιμοτήτων που έχουν ακυρώσει τις ομόφωνες αποφάσεις, περί οργανωτικής ανασυγκρότησης, καταστατικών συνεδρίων αφού σε 20 χρόνια έχουν επιφέρει μόλις 2 συγχωνεύσεις ομοσπονδιών, ενώ δημιουργούνται νέες ομοσπονδίες ενισχύοντας την πολυδιάσπαση.

10) Η απουσία συλλογικής εκπροσώπησης της εργασίας στο 98% των επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα αντιφάσκει με την προηγούμενη παρατήρηση. Αυτό είναι δείγμα σοβαρής ανεπάρκειας του νομοθετικού πλαισίου που καθορίζει την εσωτερική ζωή των συνδικάτων περιορίζοντας τους όρους της οργανωτικής τους αυτονομίας, αλλά και ένδειξη έλλειψης επίμονης διεκδίκησης από μέρους τους για αναγκαίες αλλαγές στο υφιστάμενο πλαίσιο. Την ίδια στιγμή καταγράφεται θεσμική αδυναμία δημιουργίας όρων ενιαίας εκπροσώπησης σε χώρους πολυκλαδικής δραστηριότητας, π.χ. ομίλους επιχειρήσεων, πολυχώρους (Μall), αεροδρόμια.

11) Η παρατεινόμενη, μεταξικής έμπνευσης, οικονομική εξάρτηση των συνδικάτων από την Εργατική Εστία με τις πολλαπλές της συνέπειες είναι μια ακόμη προσθήκη στον θεσμικά επιβεβλημένο κρατικό παρεμβατισμό στη ζωή των συνδικάτων. Η επανάπαυση στη λύση αυτή στερεί από τα ελληνικά συνδικάτα την κατανόηση του ρόλου της συνδικαλιστικής συνδρομής (ουσιαστικής και όχι συμβολικής) των μελών ως αναγκαίας συνθήκης για τη δημιουργία όρων αμοιβαιότητας μεταξύ τους αλλά και τη διατήρηση του κινηματικού χαρακτήρα των συνδικάτων εκτός από την κατοχύρωση όρων οικονομικής ανεξαρτησίας.

12) Η απουσία ενός έμπρακτου διεθνούς προσανατολισμού στη δράση του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος στο πλαίσιο της εντεινόμενης διεθνοποίησης των οικονομικών και κοινωνικών φαινομένων είναι και αυτή αξιοσημείωτη. Είναι ενδεικτικό ότι σε μια περίοδο κατακλυσμού της χώρας από πολυεθνικές επιχειρήσεις δεν έχει από το 1982 μέχρι σήμερα ενεργοποιηθεί η διάταξη για απεργία αλληλεγγύης σε εργαζόμενους άλλων χωρών που απασχολούνται στην ίδια πολυεθνική.

13) Τέλος, η αλλοίωση του παραδοσιακού συγκρουσιακού μοντέλου από συναινετικά στοιχεία στο πλαίσιο των κοινοτικών κατευθύνσεων αλλά και με αφορμή τους εκάστοτε«εθνικούς» στόχους (ΟΝΕ, Ολυμπιάδα, ανάπτυξη, κρίση) δημιουργεί ερωτηματικά για τα συνολικά οφέλη που αποκόμισε η εργασία από αυτή την επιλογή.

ΠΗΓΗ:ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΥΓΗ

* Ο Γ. Κουζής διδάσκει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο


Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

Ελλάδα 2010 μ.Χ.

Η στήλη του κύριου άρθρου της «Ε» παραχωρείται σήμερα στον Κωνσταντίνο Καβάφη, με τη δημοσίευση του άκρως επίκαιρου ποιήματός του:

Εν μεγάλη Ελληνική Αποικία, 200 π.Χ.

Οτι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία
δεν μέν' η ελάχιστη αμφιβολία,
και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.
Ομως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,
κ' ευθύς στο νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.
Εχουνε και μια κλίσι στις θυσίες
παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη
η κατοχή σας είν' επισφαλής:
ή τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι' από την άλληνα την συναφή
κι' από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.
Κι' όσο στον έλεγχο σας προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.
Κι' όταν με το καλό τελειώσουνε την εργασία,
κι' ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.
Ισως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα. Είν' επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Εχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς η Αποικία.
Ομως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να τραβούμε εμπρός.

Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

Σημ.: Το ποίημα έστειλε στην «Ε» ο τακτικός συνεργάτης της Μανόλης Γ. Δρεττάκης, πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ, με τη σημείωση:

Τον περασμένο Δεκέμβριο εκδόθηκε το βιβλίο της διακεκριμένης γλύπτριας Ασπασίας Παπαδοπεράκη (βραβευμένης το 2009 από την Ακαδημία Αθηνών για το σύνολο του έργου της) με τίτλο «Ο επικούρειος ποιητής Κ. Π. Καβάφης». Στο βιβλίο παρατίθενται ποιήματα του οικουμενικού ποιητή μας, που τεκμηριώνουν τη θέση που υποστηρίζει η συγγραφέας. Το βιβλίο της καταλήγει με την παράθεση του εξαιρετικά επίκαιρου ποιήματος «Εν μεγάλη ελληνική αποικία, 200 π.Χ.» με το σχόλιό της: «ποίημα που συμβολίζει την οριακή στιγμή της ακμής προς την παρακμή».

Ο κ। Δρεττάκης πρότεινε και τον τίτλο, τον οποίο και υιοθετήσαμε.

Πηγή: Ελευθεροτυπία

Αυτοαξιολόγηση: Απάντηση σε ποιο ερώτημα;

Κώστας Θεριανός

Αν η αυτοαξιολόγηση – που προτίθεται να ξεκινήσει το Υπουργείο Παιδείας – είναι απάντηση σε κάτι, τότε πρέπει να αναζητήσουμε το κάτι, δηλαδή το ερώτημα.

Τι ακριβώς θεραπεύει η αυτοαξιολόγηση;

Όλες οι δράσεις που περιγράφονται στο κείμενο του υπουργείου τι σκοπό έχουν;

Σε μια εποχή όπου η μια περικοπή ακολουθείται αμέσως από την επόμενη, τα τμήματα με τους 30 μαθητές διαγράφονται στον ορίζοντα, οι διορισμοί εκπαιδευτικών μειώνονται δραματικά, τα όποια αντισταθμιστικά μέτρα περιορίζονται, τι νόημα έχει η αυτοαξιολόγηση; Διότι εν μέσω οικονομικής κρίσης, αλματώδους αύξησης της ανεργίας και της φτώχειας, συρρίκνωσης της δημόσιας παιδείας και, εν τέλει, διαβλεπόμενου εκβαρβαρισμού της κοινωνίας δεν νομίζουμε ότι η αυτοαξιολόγηση μπορεί να είναι η απάντηση στο ερώτημα: πως θα αυξήσουμε τις μορφωτικές ευκαιρίες των μαθητών μας;

Ο μαθητής, όπως και ο εκπαιδευτικός, είναι άνθρωπος της κοινωνίας τούτης. Όταν ο πατέρας του μαθητή έχει χάσει τη δουλειά του, όταν στο σπίτι η ατμόσφαιρα είναι βαριά, όταν η φτώχεια και η ανεργία κάνουν το μέλλον του να φαίνεται ζοφερό, όταν στο σχολείο μπαίνει σε αίθουσες με άλλους 29 συμμαθητές του και φυσικά η όποια σκέψη για εξατομικευμένη αντιμετώπιση των προβλημάτων του φαντάζει εξωπραγματική, σε τι αλήθεια απαντάει η αυτοαξιολόγηση;

Εναλλακτικά, απέναντι στον κάθε συνάδερφο που θα κληθεί να αυτοαξιολογηθεί θέτουμε ορισμένα ερωτήματα όχι αυτοαξιολόγησης, αλλά κριτικού στοχασμού:

Ποιος έχει την εξουσία στην εκπαίδευση και την κοινωνία;

Ποιος ρυθμίζει την εκπαιδευτική πολιτική;

Ποιος έχει την ευθύνη για τον εξοπλισμό των σχολείων με εποπτικά μέσα;

Ποιος καθορίζει τα αναλυτικά προγράμματα και τα βιβλία;

Ποιος οργανώνει τις εξετάσεις με τέτοιο τρόπο, ώστε ό,τι δεν εξετάζεται (επισκέψεις, πολιτιστικές δράσεις κ.λπ.) να απαξιώνεται;

Ποιος φτιάχνει την εκπαιδευτική νομοθεσία;

Ποια είναι η συμμετοχή των εκπαιδευτικών σε όλα αυτά;

Πηγή: alfavita.gr