Το τελευταίο διάστημα όλοι μας βιώνουμε μία πρωτόγνωρη σε αγριότητα επίθεση σε βασικά ζητήματα της καθημερινής και εργασιακής μας πραγματικότητας. Εκ του αποτελέσματος αποδείχτηκε ότι απέναντι σε αυτή την επίθεση δεν υπήρξαν ικανές δυνάμεις – αναχώματα που να αποτρέψουν την επίθεση και να οργανώσουν αποτελεσματικά τους απλούς εργαζόμενους στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα. Δεν υπάρχουν δυνάμεις που να αποδέχονται «εύκολα» τη διαφορετικότητα και τον δημοκρατικό διάλογο και να προωθούν την ταξική ενότητα στη βάση των προβλημάτων. Πάνω σε αυτό τον βασικό προβληματισμό δημιουργήθηκε η Πρωτοβουλία Εργαζομένων Δήμου Αιγάλεω.

Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Η τρομοκρατία της απόλυσης

του Αποστόλη Καψάλη

Πολύ πριν εκδηλωθούν τα πρώτα κρούσματα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η εργοδοτική πλευρά, διά στόματος των πολιτικών ελίτ, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, διεκδικούσε με ζήλο και επιμονή την περαιτέρω απελευθέρωση των απολύσεων σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο.

Σύμφωνα μάλιστα με τις επιταγές του γνωστού αξιώματος της flexicurity, οι διοικητικές και οικονομικές «δυσλειτουργίες», που συνεπάγεται σε πολλές χώρες η οικεία εργατική νομοθεσία, επιβάλλεται να αμβλυνθούν δραστικά, έτσι ώστε, από τη μία, να διευκολύνεται η «κινητικότητα» των εργαζομένων και, από την άλλη, να επιτρέπεται στις επιχειρήσεις και στις εθνικές οικονομίες να αντιμετωπίζουν επιτυχώς τις οικονομικές και αναπτυξιακές προκλήσεις σε συνθήκες διεθνοποίησης του καπιταλισμού.

Οι συνήθεις ενστάσεις της εργατικής πλευράς περιορίζονται στην επισήμανση του προστατευτικού χαρακτήρα της εργατικής εν γένει νομοθεσίας και της αυτοτέλειάς της εν συγκρίσει με άλλους κλάδους του δικαίου (π.χ. εμπορική νομοθεσία) ή στην υπενθύμιση σχετικά με την παράλληλη λειτουργία ισχυρών και αποτελεσματικών θεσμών και πολιτικών κατάρτισης και επαναπροώθησης στην (τυπική-κανονική και αξιοπρεπή) απασχόληση σε όσες χώρες οι απολύσεις είναι νομικά ευχερέστερες και οικονομικά λιγότερο επαχθείς.

Στην περίπτωση της Ελλάδας όμως, είναι απαραίτητο να τονιστεί μια επιπλέον διπλή διάσταση του ζητήματος: αφενός, στην πράξη οι απολύσεις είναι, ήδη, εξαιρετικά απελευθερωμένες και, αφετέρου, έπειτα από την πρόσφατη υιοθέτηση των κυβερνητικών μέτρων στο πλαίσιο της διεθνούς στήριξης της ελληνικής οικονομίας, η απόλυση λειτουργεί πλέον (και) ως μηχανισμός βίαιης επιβολής ενός νέου εργασιακού προτύπου.

Το σύστημα των απολύσεων από απελευθερωμένο μετατρέπεται σε ασύδοτο

Στη φιλοσοφία, αλλά και στο γράμμα του συνόλου των νομικών κανόνων, που διέπουν την απόλυση σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, συνήθιζαν να κυριαρχούν δύο στοιχεία. Πρώτον, η ανάγκη για επιστημονικά εξειδικευμένη και κοινωνικά δίκαιη αντιμετώπιση της εργοδοτικής καταγγελίας της σχέσης εργασίας, εξαιτίας της ιδιομορφίας αυτής της σχέσης και, ιδίως, των πολλαπλών αρνητικών συνεπειών της απώλειας της θέσης απασχόλησης στον οικονομικό και κοινωνικό βίο του μισθωτού. Δεύτερον, η καθιέρωση ρυθμίσεων και διαδικασιών που περιορίζουν, στο μέτρο του δυνατού, την ευχέρεια του ισχυρού πόλου της εργασιακής σχέσης να στερεί ελεύθερα και χωρίς συνέπειες από τον αντισυμβαλλόμενό του τη βασική εισοδηματική πηγή γι’ αυτόν και την οικογένειά του.

Καθίσταται έτσι αυτονόητο ότι –ανεξάρτητα από τη μέριμνα και την επιτυχία των μηχανισμών του κοινωνικού κράτους ως προς τη μεταγενέστερη θεραπεία των κοινωνικών και οικονομικών παρενεργειών– το δίκαιο της απόλυσης νοείται ανέκαθεν ως το νομικό καθεστώς της αποτροπής επέλευσης του απευκταίου. Υπό αυτή την έννοια στην Ελλάδα τα μέσα προληπτικής προστασίας του μισθωτού και τα αντικίνητρα για την εργοδοτική πλευρά, ώστε να αναβάλει ή και να ματαιώσει την πρόθεσή της για απόλυση, είναι ήδη εξαιρετικά περιορισμένα.

Ως γνωστόν, η απόλυση είναι αναιτιολόγητη, γεγονός που δυσχεραίνει αρκετά τον νομικό έλεγχο της καταχρηστικής άσκησης του εργοδοτικού αυτού δικαιώματος, καθώς μάλιστα ένας αποφασισμένος εργαζόμενος είναι υποχρεωμένος να υποβληθεί σε μια μακροχρόνια δικαστική περιπέτεια με αμφίβολη έκβαση. Ταυτόχρονα, η απόλυση δύναται να πραγματοποιηθεί χωρίς καμία προειδοποίηση, είτε πρόκειται για εργάτες είτε για υπαλλήλους, αφαιρώντας από τον εργαζόμενο το δικαίωμα σε μια ύστατη προσπάθεια για την κοινή συναινέσει διάσωση της θέσης εργασίας του, αλλά και την έγκαιρη προετοιμασία του για την επόμενη μέρα.

Η νομολογιακή καθιέρωση της αρχής της έσχατης λύσης (ultima ratio), χωρίς να συμβάλλει στην πρόληψη της καταχρηστικής άσκησης του δικαιώματος της καταγγελίας, επιβεβαιώνει εκ των υστέρων την ύπαρξη μεγάλων περιθωρίων εργοδοτικής αυθαιρεσίας στο πεδίο των απολύσεων. Τέλος, όσον αφορά στο δήθεν υψηλό κόστος της αποζημίωσης –εν συγκρίσει τουλάχιστον με το αντίστοιχο άλλων χωρών, έστω για την κατηγορία των υπαλλήλων– μπορούν να διατυπωθούν δύο ενστάσεις.

Καταρχάς, εάν πράγματι θεωρείτο δυσβάσταχτο το ύψος της αποζημίωσης, πώς εξηγείται το φαινόμενο των ελάχιστων περιπτώσεων χρήσης του δικαιώματος της προμήνυσης της απόλυσης, το οποίο «ανταμείβει» τον εργοδότη για την προειδοποίηση του εργαζομένου με σημαντική μείωση του ύψους της αποζημίωσης; Επιπλέον, δοθέντων όλων των υπολοίπων παραμέτρων που καθιστούν την απόλυση κατ’ ουσία απελευθερωμένη, μια ενδεχόμενη μείωση του ποσού της αποζημίωσης θα εξάλειφε το ύστατο «αντικίνητρο» για τον εργοδότη, εγκαθιδρύοντας έτσι ένα σύστημα θεσμικά κατοχυρωμένης εργοδοτικής ασυδοσίας.

Προφανώς αυτός είναι και ο στόχος της ελληνικής κυβέρνησης, δεδομένου ότι στο πλαίσιο των δεσμεύσεων που ανέλαβε έναντι του ΔΝΤ με τον τελευταίο νόμο 3845, αλλά και με τις καθημερινές «διαρροές» προς τα ΜΜΕ, προαναγγέλλονται αφενός η μείωση του ύψους της αποζημίωσης και αφετέρου η δυνατότητα τμηματικής καταβολής της σε έξι (ή περισσότερες) μηνιαίες δόσεις.

Η απόλυση ως μέσο εδραίωσης της άκρατης ευελιξίας

Η πλήρης αποδέσμευση των ατομικών απολύσεων και η διατήρηση της τυπικής απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων στη μεγάλη πλειοψηφία των ελληνικών επιχειρήσεων (με λιγότερους από 20 εργαζόμενους) αποθρασύνουν πολλούς εργοδότες, οι οποίοι, αντιλαμβανόμενοι πλήρως το πρόσφορο των περιστάσεων, προχωρούν σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση σε εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών. Άλλωστε, η αύξηση του ορίου των απολύσεων για τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις (στο 4% ή περισσότερο), σε συνδυασμό με τις απεριόριστες δυνατότητες ουσιαστικής καταστρατήγησής του (εθελούσιες, τερματισμός ψευδοδικαιόχρησης [franchise]1, ευέλικτες μορφές απασχόλησης, κατάτμηση δραστηριοτήτων με «αυτοτελείς» νομικές προσωπικότητες) στην πράξη οδηγούν στην αμετάκλητη κατάργηση και της νομοθεσίας των ομαδικών απολύσεων.

Οι απειλές και η σωματική VIA εναντίον εργατριών στον επισιτισμό που διεκδικούν την άμεση καταβολή του ποσού της αποζημίωσης τους στο ακέραιο και οι εκδικητικές –όσο και συμβολικές– απολύσεις αγωνιστών για συνδικαλιστική δράση σε επιχειρήσεις γραφικών τεχνών ή κλιματιστικών μηχανημάτων σηματοδοτούν το πέρασμα στη ΔΝΤ εποχή. Το σύνθημα για ένα πρωτοφανές πογκρόμ εναντίον των εργατικών δικαιωμάτων έχει δοθεί με κάθε επισημότητα.

Έτσι, η απειλή της απόλυσης υπό το νέο καθεστώς αναμένεται να χρησιμεύσει σαν ένα εργαλείο γενικευμένης κοινωνικής τρομοκρατίας σε συνθήκες ραγδαίας αύξησης της ανεργίας, συρρίκνωσης των εργατικών εισοδημάτων και κατάρρευσης του κράτους πρόνοιας. Ταυτόχρονα, πραγματοποιώντας το όνειρο των οπαδών του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, οι ανατροπές που συντελούνται στο επίπεδο των απολύσεων συνιστούν ένα μέσο πειθάρχησης στο εκβιαστικό δίλημμα ευελιξία δίχως ασφάλεια ή ανεργία και σημαίνουν το έναυσμα για μια ιδεολογική επίθεση στο φρόνημα και στην αξιοπρέπεια των εργαζομένων.

Άλλωστε, τα οφέλη της εργοδοτικής πλευράς δεν περιορίζονται στο προφανές, δηλαδή τη μείωση του κόστους της απόλυσης. Θα πρέπει να επισημανθεί ότι έχει ήδη τεθεί σε λειτουργία μια διαδικασία «ανακύκλωσης» των εργαζομένων, που συμπυκνώνεται κυρίως στην τάση αντικατάστασης των τυπικώς απασχολούμενων εργαζομένων αυξημένου εργασιακού κόστους και κατοχυρωμένων δικαιωμάτων, με άλλους, νέους κατά κανόνα σε ηλικία, με καθεστώς ευέλικτων εργασιακών σχέσεων.

Το κλίμα ασυλίας της εργοδοτικής πλευράς στο ζήτημα των απολύσεων ενισχύεται ευθέως και από καλά μελετημένες κυβερνητικές παρεμβάσεις στο ζήτημα της αντιμετώπισης του προβλήματος της ανεργίας, όπως, ενδεικτικά, η εξαγγελία των μέτρων που θα εφαρμοστούν πιλοτικά (σε πρώτη φάση) στον Νομό της Καστοριάς, η οποία πλήττεται από συσσωρευμένα προβλήματα στον κλάδο της γουνοποιίας.

Το νέο εργασιακό πρότυπο που εισάγεται σταδιακά συνεπάγεται την άκρατη ευελιξία στον επαγγελματικό βίο για όσους εργάζονται και ένα μοντέλο προστασίας των ανέργων, που στην πραγματικότητα αποτελεί ένα συνδυασμό, από τη μία, ρυθμίσεων στα πρότυπα των πάλαι ποτέ Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης και, από την άλλη, επέκτασης των συμβάσεων stage στον ιδιωτικό τομέα και εξασφάλισης των επιδοτήσεων ενός μικρού αριθμού ανέργων, με πλήρη απαλλαγή των εργοδοτών και χωρίς καμία αναπτυξιακή στρατηγική, έστω, σε κλαδικό ή τοπικό επίπεδο.

Ο Αποστόλης Καψάλης είναι ερευνητής εργασιακών σχέσεων

ΠΗΓΗ: enthemata.wordpress.com

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Η επιστροφή του... οβολού!

Και στην Ελλάδα έχει φτάσει εδώ και έναν μήνα το εναλλακτικό σύστημα συναλλαγών που βασίζεται σε μια νέα κοινωνική νομισματική μονάδα: ο οβολός, που δεν είναι παρά η μεταφορά στην Ελλάδα της πρακτικής συμπληρωματικών νομισμάτων που έχουν εμφανιστεί σε δεκάδες χώρες. Με το ανταλλάξιμο κοινωνικό νόμισμα «οβολός» κάθε πολίτης και κάθε επιχείρηση μπορεί να συναλλάσεται, να παρέχει υπηρεσίες, να εμπορεύεται, να πουλά και να αγοράζει προϊόντα και υπηρεσίες χωρίς την ανάγκη χρήσης του ευρώ.

Την ιδέα έφερε στην Ελλάδα ο Νίκος Μπογονικολός, ενώ το σχετικό σωματείο, Κέντρο Μελέτης και Τεκμηρίωσης Κοινωνικού Νομίσματος, έχει και διαδικτυακή σελίδα στο www.ovolos.gr. Πως λειτουργεί; Τα μέλη ανοίγουν έναν λογαριασμό με την κατάθεση συμμετοχής τους στο σωματείο «ΟΒΟΛΟΣ Κέντρο Μελέτης και Τεκμηρίωσης Κοινωνικού Νομίσματος». Όταν τα μέλη πωλούν τα αγαθά ή τις υπηρεσίες κερδίζουν Οβολούς, και οι λογαριασμοί τους πιστώνονται. Όταν τα μέλη αγοράζουν τα αγαθά ή τις υπηρεσίες ξοδεύουν `Οβολούς, και οι λογαριασμοί τους χρεώνονται. Το σύστημα θα λειτουργεί με κάρτες χρέωσης-πίστωσης οβολών, με οβολούς σε έντυπη μορφή και με χρήση ηλεκτρονικών συναλλαγών. Παρακάτω μπορείτε να βρείτε το καταστατικό του σωματείου το οποίο ιδρύθηκε με την υπ' αριθμό 484/2009 απόφαση του Μονομελές Πρωτοδικείου Πατρών.

Στην αρχαία Ελλάδα, ο ένας οβολός (που σημαίνει μικρό σουβλί, λόγω σχήματος) αντιστοιχούσε σε 8 χαλκούς. Το νόμισμα έγινε στρογγυλό αλλά η ονομασία παρέμεινε και πέρασε στα λατινικά ως obulus.

Πηγή: TVXS

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

Ο Γ. Παπανδρέου κατά του ασφαλιστικού νομοσχεδίου!!!

δημοσιεύτηκε χθες από Η μνήμη ενάντια στη λήθη

Τον Μάρτιο του 2008 φυσικά...

Τότε ο Γιωργάκης μας διαδήλωσε μαζί με τους εργαζόμενους για να μην περάσει ένα ασφαλιστικό νομοσχέδιο, που μοιάζει με παιδική χαρά μπροστά στο σημερινό.
Για να μην ξεχνάμε λοιπόν πόσο αδιανόητα και προκλητικά απατεώνες είναι, απολαύστε 2 φωτογραφίες από τις 38 που έχει στο site του Παπανδρέου από αυτή την πορεία.
Και επειδή θα πληρώνουμε πια και τον αέρα ο Γιωργάκης μας παρέχει τις φωτογραφίες όπως γράφει στο site του ΔΩΡΕΑΝ! Για να περνάμε προφανώς την ώρα μας ως άνεργοι χαζεύοντας.


Κερδοσκοπία μέσω εφημερίδων και διακεκριμένων καθηγητών

Το πρόβλημα αναχρηματοδότησης του δημοσίου χρέους της Ελλάδας θα μπορούσε να είχε αντιμετωπιστεί νωρίτερα και με πολύ χαμηλότερο κόστος, εξήγησε αναλύοντας τις περίπλοκες σχέσεις ανάμεσα στις εξελίξεις στις χρηματοπιστωτικές αγορές και τις διαδικασίες λήψης πολιτικών αποφάσεων ο Λορέντσο Μπίνι Σμάγκι, μέλος του προεδρείου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, σε πρόσφατη ομιλία του. Την εβδομάδα μετά το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Κορυφής της 11ης Φεβρουαρίου, η ελληνική κυβέρνηση είχε πάρει όλες τις αναγκαίες αποφάσεις, άλλες κυβερνήσεις όμως δίστασαν, αντιμέτωπες με μιαν αρνητική κοινή γνώμη, με αποτέλεσμα τη γνωστή επιδείνωση.

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσες είναι όμως οι παρατηρήσεις του σχετικά με τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, αλλά και των τάσεων στις αγορές: Αναλυτές κατηγορούσαν για χαλαρότητα την απόφαση της ΕΚΤ να αγοράζει ελληνικά ομόλογα ανεξαρτήτως διαβάθμισης, μολονότι οι ίδιοι προηγουμένως επέκριναν την Τράπεζα ως υπερβολικά αυστηρή. Διαβάζοντας όμως προσεκτικά τί έγραφαν πριν, βλέπει κανείς ότι θεωρούσαν την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους αναπόφευκτη. Με άλλα λόγια, συνιστούσαν την πώληση ελληνικών ομολόγων, οπότε η απόφαση της ΕΚΤ να τα διατηρήσει επιλέξιμα ήταν σαφώς αντίθετη προς τα συμφέροντά τους.

Τα μέσα ενημέρωσης συχνά δεν αντιλαμβάνονται τις συγκρούσεις συμφερόντων και καταγράφουν απόψεις χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων χωρίς να λένε ότι πιθανώς έχουν πάρει κερδοσκοπικές θέσεις στη μία ή την άλλη κατεύθυνση, παρατηρεί ο Μπίνι Σμάγκι. Και συνεχίζει: Το ίδιο ισχύει για τις απόψεις πολλών επαγγελματιών σχολιαστών ή και πανεπιστημιακών, οι οποίοι είναι σύμβουλοι χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, από όπου αντλούν την πληροφόρησή τους, σπάνια όμως αναφέρεται η επαγγελματική τους σχέση σε κάποια υποσημείωση. Κατάπληκτος, όπως λέει, διάβαζε τις μέρες προτού ολοκληρωθεί το πρόγραμμα προσαρμογής της Ελλάδας άρθρα διακεκριμένων καθηγητών, πολλοί εκ των οποίων ήσαν σύμβουλοι επενδυτικών τραπεζών και -συμπτωματικά -είχαν απόψεις παραπλήσιες με των τραπεζών, δεν το ανέφεραν όμως.

Ερωτηματικά προκαλούν και οι αποφάσεις να δημοσιεύονται γνώμες που πηγαίνουν όλες στην ίδια κατεύθυνση στο μέσο περιόδων μεγάλης αναταραχής, όπως συνέβη με την Ελλάδα, προσθέτει. Οι γνώμες αυτές, με μικρό αναλυτικό περιεχόμενο, επαναλάμβαναν το ίδιο Τρισάγιο: Η προσαρμογή που ζητείται από την Ελλάδα απαιτεί πολύ μεγάλες θυσίες, οπότε μία είναι η μόνη λύση: Χρεωκοπία ή αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Κανείς δεν διευκρίνιζε τι είδους θυσίες επέβαλλε η πτώχευση ενός κράτους. Κανείς δεν εξηγούσε την επίπτωση στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, τη μετάδοση στις άλλες χώρες, και αν οι θυσίες αυτές θα ήσαν μεγαλύτερες ή μικρότερες για τον λαό από την εναλλακτική υπόθεση. Γινόταν λόγος για μερική χρεωκοπία, λες και υφίσταται τέτοια έννοια και έχει δοκιμαστεί. Γίνονταν γελοίες συγκρίσεις με την Αργεντινή...

Εφόσον όμως η πιθανότητα χρεωκοπίας μιας χώρας εξαρτάται εν μέρει από τη δημοκρατική διαδικασία στην ίδια τη χώρα και στις άλλες χώρες που θα μπορούσαν να τη βοηθήσουν, μπορεί να συμφέρει παίκτες που έχουν στοιχηματίσει στη χρεωκοπία να επενδύσουν μέρος από τα μελλοντικά τους κέρδη για να πείσουν τον κόσμο ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Όσο περισσότεροι πείθονται ότι «αφού θα πτωχεύσει η Ελλάδα, η βοήθεια είναι άχρηστη», τόσο πιθανότερη γίνεται η έκβαση που επιδιώκουν, αντίθετα προς το γενικό συμφέρον.

Ημερομηνία δημοσίευσης: 23/05/2010 ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ :ΑΥΓΗ

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

Λαϊκισμός και αυταρχικές υπεκφυγές

ΤΟ ΑΠΛΩΜΑ ΤΟΥ ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ στη χώρα, όσο κι αν είναι αναμενόμενο σε συνθήκες κρίσης και αδιεξόδων, δεν παύει να υπονομεύει τη δημοκρατική διέξοδο υπέρ των εργαζομένων και να δυναμώνει εκδηλώσεις και συμπεριφορές αυταρχισμού.

ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ πολίτες στη χώρα μας βιώνουν σήμερα μια βαθιά αντίθεση που προκαλεί γενικευμένη σύγχυση: από τη μία αντιλαμβάνονται την επείγουσα ανάγκη ενός άλλου συλλογικού σχεδίου για την αντιμετώπιση της κρίσης και της ύφεσης, αλλά από την άλλη οι διεκδικήσεις των κοινωνικών ομάδων -αν και γενικά θεωρούνται εύλογες δίκαιες- τείνουν να αλληλοακυρώνονται και δεν μπορούν να παράγουν σημαντικό πολιτικό αποτέλεσμα. Τι σημαίνει αυτή η κατάσταση; Ότι ο τρόπος που έμαθε η ελληνική κοινωνία να ρυθμίζει, να ισορροπεί, να βολεύει τα επιμέρους συμφέροντα -το πελατειακό κράτος που έστησαν και υπηρέτησαν πρωτίστως Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ- δεν μπορεί σήμερα να ανασυγκροτήσει τις κοινωνικές συμμαχίες.

Η κρίση του πελατειακού κράτους προκαλεί αστάθεια, ανασφάλεια, δεν δίνει προοπτική στην κοινωνία, δεν χαράζει οικονομική διέξοδο. Η κατάσταση σύγχυσης επιτείνεται καθώς τα σκληρά μέτρα αποφασίζονται από την κυβέρνηση και την πλειοψηφία της Βουλής, όμως δεν αποδίδονται στα πραγματικά συμφέροντα της χώρας, αλλά στην απαίτηση της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου που υπογράφει και υλοποιεί τα μέτρα -σε τέταρτη εκδοχή- εξελέγη με τις ανάποδες υποσχέσεις. Η Ελλάδα δεν απέρριψε συνειδητά το πελατειακό κράτος, ζει όμως την κρίση του -καθώς απεσύρθη η διεθνής στήριξή του- και υφίσταται τις δραματικές επιπτώσεις της.

ΣΕ ΑΥΤΕΣ τις συνθήκες απλώνεται ο λαϊκισμός, που υπονομεύει την επιδίωξη, τη δυνατότητα συνεκτικής δημοκρατικής πολιτικής διεξόδου και -ας το προσέξουμε- δυναμώνει τις μεθοδεύσεις και τις προσδοκίες από αυταρχικές πολιτικές, συμπεριφορές και λύσεις. Ο δημόσιος λόγος κυριαρχείται από συνθήματα που δεν θίγουν το πελατειακό. Ανθούν οι φθηνές καταγγελίες, ο έρπων αντικοινοβουλευτισμός. Αναπτύσσονται ακόμη και προσδοκίες για καλύτερες μέρες εκτός ευρώ. Η κυβέρνηση επιχειρεί να πείσει ότι είναι εχθρός της φοροδιαφυγής βγάζοντας στη δημοσιότητα καταλόγους φοροφυγάδων γιατρών, αλλά τα πραγματικά δημόσια έσοδα είναι κάτω του στόχου. Όταν δέχεται το πλήγμα της υπόθεσης Βοσκόπουλου, επιχειρεί με την παραίτηση Γκερέκου να ξεφύγει από τη δύσκολη, αλλά αυτονόητη(;) δημοκρατική υποχρέωση του ανεπηρέαστου ελέγχου των φορολογικών υποχρεώσεων και δηλώσεων των μελών της κυβέρνησης. Η κριτική στο πελατειακό κράτος ως μηχανισμό κατάτμησης της κοινωνικής συνοχής εκφυλίζεται στο “όλοι τα παίρνουν”.

ΣΤΙΣ ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ δυνάμεις -και στους αριστερούς πολίτες και στα κόμματα, οργανώσεις- το λαϊκιστικό κλίμα ενισχύει την αριστερίστικη πλειοδοσία και τη στρατηγική που επενδύει στην καταγγελία. Οι λύσεις για την οικονομία και την κοινωνία, οι πολιτικές διέξοδοι αφήνονται στους “άλλους” -στους διαχειριστές της εξουσίας- κι έτσι οδηγείται η μαζική πολιτική δράση σε αδιέξοδα. Προτάσσεται πάντα η απόρριψη, δεν οργανώνονται τα βήματα προς την οικοδόμηση εναλλακτικής λύσης κι έτσι δεν δίνονται απαντήσεις στην ανάγκη μιας συλλογικής διεξόδου.

ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ ζούμε σημαντικά φαινόμενα αυταρχισμού. Νοοτροπίες με ρίζες στο παρελθόν των πολιτικών χώρων ενισχύονται ως διέξοδος - συνήθως ονομάζεται αποφασιστική ή ριζοσπαστική. Από αυτή τη σκοπιά η μη εκλογή -ο αποκλεισμός- του Φώτη Κουβέλη στο συνέδριο του ΣΥΝ δεν είναι μόνο εσωκομματική αντιδημοκρατική εκδήλωση. Είναι ακραία εκδήλωση μιας διάχυτης προσφυγής στην αυταρχική νοοτροπία, στον περιορισμό του δικαιώματος έκφρασης της διαφωνίας, αντί της απαιτούμενης απάντησης στα πραγματικά πολιτικά προβλήματα, του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ στη συγκεκριμένη περίπτωση. Το κλίμα είναι πράγματι ευρύτερο. Ήδη ο Αντ. Σαμαράς επιχειρεί να “λύσει” τη βαθιά κρίση της Ν.Δ. με τη διαγραφή της Ντ. Μπακογιάννη και την απαξίωση του πρώην πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή. Ενώ η κυβέρνηση έκανε επίδειξη αποτελεσματικότητας διαγράφοντας τους τρεις βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που δεν ψήφισαν τη συμφωνία δανεισμού-μέτρων με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ και ζητώντας τους μάλιστα να παραιτηθούν. Αναμφίβολα, πρόκειται για γνωστό σχήμα (η θέση του κόμματος αλλοιώνεται από τις αντίθετες απόψεις και όχι από τα λάθη πολιτικής των ηγεσιών), έχει όμως ιδιαίτερη σημασία γιατί ακριβώς ανασύρεται σε περίοδο μεγάλης αμφισβήτησης της ικανότητας των κομμάτων να δώσουν απαντήσεις στην κρίση.

Η ΕΛΛΑΔΑ έχει ανάγκη να κατανοήσει σε βάθος πόσο ένοχο είναι το πελατειακό κράτος και οι φορείς του για όσα τραβούν σήμερα οι συνταξιούχοι, οι εργαζόμενοι, οι νέες και οι νέοι. Η απόκρουση του λαϊκιστικού σχήματος, των αυταρχικών υπεκφυγών και του αριστερισμού είναι πρώτες προϋποθέσεις της προσπάθειας για μια συλλογική, συνειδητή, δημοκρατική διέξοδο από την κρίση που δυναμώνει. Οι άλλες, οι συμμαχίες και το ρεαλιστικό ευρωπαϊκό και εθνικό σχέδιο θα μας απασχολήσουν την επόμενη Κυριακή.

Κάρης Κ.

Ημερομηνία δημοσίευσης: 23/05/2010

ΠΗΓΗ :ΑΥΓΗ

Για την 5η Μάη - Ανακοίνωση της ΑΚ

Για την 5η Μάη
06 Μαΐου 2010, Αθήνα

Ανακοίνωση

Στην χθεσινή μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση, η κοινωνία βίωσε μια τεράστια νίκη, η οποία υπονομεύθηκε από μια προσπάθεια να χρεωθεί μέσα από ένα τραγικό γεγονός μια ήττα, οποία δεν της αντιστοιχεί και δεν της ανήκει.

Η φωτιά στην τράπεζα Μarfin προσέφερε "ζεστασιά" σε ένα πολιτικό και κοινωνικό σύστημα που ήδη είχε αρχίσει να "κρυώνει" από το παγερό άγγιγμα του χρυσού. Το τραγικό συμβάν, έξω από το κλίμα της λαϊκής οργής όπως εκφράστηκε από την Αλεξάνδρας μέχρι το Σύνταγμα έμελλε να προέλθει από την μισαλλοδοξία των "ειδικών της βίας".

Ο μανδύας της επιθετικής πρωτοπορίας έπεσε και απογύμνωσε τον ρόλο της "αγωνιστικής πανούκλας", ως ρόλο εκτός και ενάντια στην κοινωνία. Ρόλοι, θέσφατα, Ιδεοληψίες της αντίληψης για και όχι με την κοινωνία οδήγησαν στον θάνατο τριών εργαζομένων.

Αποκαλύφθηκε ότι τέτοιες πρακτικές και λογικές βρίσκονται σε σύμπνοια και εξυπηρετούν τα συμφέροντα των αφεντικών και του κράτους. Τέτοια άδολη προσφορά στις δυνάμεις της κυριαρχίας ούτε μια ρητή συνεργασία με τα αφεντικά και το κράτος δεν θα ήταν τόσο αποτελεσματική.

Αντιθέτως, η μαζική πορεία 200.000 ανθρώπων στο κέντρο της Αθήνας είναι η απάντηση στους ψιλικατζήδες της βίας. Η κοινωνική οργή και τρόπος που κάθε φορά (καταλήψεις, συγκρούσεις, διαδηλώσεις) θα εκφραστεί είναι επιλογή της ίδιας της κοινωνίας και όχι αυτόκλητων σωτήρων.

Η Αντιεξουσιαστική Κίνηση συνεπής στην αντίληψη της με την κοινωνία και σύνθημα: "άμεση κοινωνική δράση - άμεση δημοκρατία" συσπείρωσε χιλιάδες κόσμο σε ένα μαζικό, αυτοπεριφρουρούμενο και συγκροτημένο μπλοκ όπως και άλλα συγκροτημένα μπλοκ αναρχικών. Ως οργανικό μέρος συμμετείχε στην έκφραση ενός τεράστιου ριζοσπαστικού κοινωνικού κομματιού που υπέδειξε ότι το κράτος δεν έχει καμία κοινωνική νομιμοποίηση.

Σε πείσμα της καθεστωτικής νεκροσυλίας που προσπάθησε να χτίσει συναίνεση πάνω στο θάνατο τριών εργαζομένων.

Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι της Μarfin υπέδειξαν τους ηθικούς αυτουργούς: "Με δόλο έχασαν τη ζωή τους οι συνάδερφοί μου σήμερα. Δόλο της τράπεζας και του κ. Βγενόπουλου προσωπικά, που έδωσε εντολή, όποιος δε δουλέψει να μην έρθει αύριο στο γραφείο.".
Ηθικοί αυτουργοί οι οποίοι μετατρέπουν τις εργασιακές συνθήκες σε κρεματόρια της μισθωτής σκλαβιάς. Τους νεκρούς της φωτιάς δεν μπορούν να τους θρηνήσουν τα δάκρυα των πολιτικών αρχηγών, αλλά το ίδιο το λαϊκό κίνημα.

ΑΜΕΣΗ ΔΡΑΣΗ-ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΑΘΗΝΑΣ

Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

29 εργατολόγοι στο πλευρό της Ελλάδας

Επιστολή-παρέμβαση για τον τρόπο που καλύπτει ο διεθνής Τύπος τα ελληνικά θέματα και συμπαράστασης στους εργαζομένους απευθύνουν 29 ακαδημαϊκοί του εξωτερικού, οι οποίοι ειδικεύονται στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων.

Το πρόγραμμά σας περιήγησης μπορεί να μην υποστηρίζει την προβολή  αυτής της εικόνας. Το γράμμα με τις υπογραφές των εν λόγω ακαδημαϊκών, εκτός από την «Ελευθεροτυπία» και τον «Guardian», όπου δημοσιεύεται σήμερα, έχει σταλεί και στον «Independent» όπου θα δημοσιευθεί σύντομα.

Ενδιαφέρον είχε η επισήμανση των καθηγητών ότι «η Ελλάδα βρίσκεται επί του παρόντος στο μάτι του κυκλώνα, αλλά πολλές άλλες χώρες, όπως η Βρετανία, ενδέχεται να βρουν εξίσου τους εαυτούς τους εκτεθειμένους στις επιθέσεις των χρηματιστηριακών κερδοσκόπων».

Αναλυτικά το κείμενο και οι υπογραφές ακολούθως:

«Ως ακαδημαϊκοί στον τομέα των εργασιακών σχέσεων είμαστε πολύ ανήσυχοι σχετικά με τις πρόσφατες εξελίξεις στην Ελλάδα και τον τρόπο κάλυψης των εργατικών κινητοποιήσεων από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Θεωρούμε ότι είναι απαραίτητο να αναγνωριστεί ότι οι αντιδράσεις του εργατικού κινήματος προκύπτουν από το γεγονός ότι οι Ελληνες εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν ένα χρέος το οποίο ουδέποτε δημιούργησαν.

Σειρά της Βρετανίας

Η απορρύθμιση των αγορών έχει αυξήσει την οικονομική ανασφάλεια και έχει διογκώσει την κοινωνική ανισότητα. Στο πλαίσιο αυτό οι κυβερνήσεις προσπαθούν με απεγνωσμένο τρόπο να αποκαταστήσουν την αυτοπεποίθηση των θεσμικών επενδυτών αντί να προσπαθούν να αποκαταστήσουν την αυτοπεποίθηση των πολιτών στη δημοκρατία. Η Ελλάδα βρίσκεται επί του παρόντος στο μάτι του κυκλώνα, αλλά πολλές άλλες χώρες, όπως η Βρετανία, ενδέχεται να βρουν εξίσου τους εαυτούς τους εκτεθειμένους στις επιθέσεις των χρηματιστηριακών κερδοσκόπων.

Με το παρόν γράμμα δηλώνουμε ότι υποστηρίζουμε τις προσπάθειες του ελληνικού εργατικού και κοινωνικού κινήματος να αντιπαλέψει τα δρακόντεια μέτρα που θεσπίστηκαν πρόσφατα και να αντισταθεί στις επιθέσεις των συλλογικών κατακτήσεων που αποκτήθηκαν τα τελευταία 30 χρόνια».

Καθηγήτρια Stephanie Tailby, Πανεπιστήμιο West της Αγγλίας, καθηγήτρια Sonia McKay, Metropolitan University του Λονδίνου, καθηγητής Miguel Martinez Lucio, Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, καθηγητής Gregor Gall, Πανεπιστήμιο του Hertfordshire, καθηγητής Ralph Darlington, Πανεπιστήμιο του Salford, καθηγήτρια Valeria Pulignano, Καθολικό Πανεπιστήμιο της Λουβέν / Πανεπιστήμιο του Warwick (UK), δρ Melanie Simms, Πανεπιστήμιο του Warwick, αναπλ. καθηγήτρια Peggy Dobbins, Πανεπιστήμιο της Alabama, Eduardo Crespo, Πανεπιστήμιο Federal του Ρίο ντε Ζανέιρο (UFRJ), Devi Sacchetto, Πανεπιστήμιο της Πάντοβα -Ιταλία, Rosemary Webb, Πανεπιστήμιο του Southern Cross - Αυστραλία, Andres Lazzarini, Πανεπιστήμιο του Alicante - Ισπανία, Paul Brook, Πανεπιστήμιο Metropolitan του Μάντσεστερ, Helen Richardson, Πανεπιστήμιο του Salford, Nick Clark, Πανεπιστήμιο Metropolitan του Λονδίνου, Maurizio Atzeni, Πανεπιστήμιο του Loughborough, Manuela Galetto, Πανεπιστήμιο του Warwick, Michael Richardson, Πανεπιστήμιο West της Αγγλίας, Andrew Smith, Πανεπιστήμιο του Αν. Λονδίνου, Eleanor Kirk, Πανεπιστήμιο του Strathclyde, Adam Mrozowicki, Πανεπιστήμιο του Βρότσλαβ - Πολωνία, Horen Voskeritsian, CIRN-AUEB, Douglas Martin, Πανεπιστήμιο του Strathclyde, Stephen Vallance, Πανεπιστήμιο του Leicester, Pablo Ghigliani, CONICET/Πανεπιστήμιο Nacional de La Plata - Αργεντινή, Anna Paraskevopoulou, Πανεπιστήμιο Μετροπόλιταν του Λονδίνου, Demet Dinler, SOAS-Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, Andrea Imperia, Πανεπιστήμιο «La Sapienza» της Ρώμης, Lefteris Kretsos, Πανεπιστήμιο του Coventry.

ΠΗΓΗ :ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

«Αφήστε το στο ταμείο!»

Νέα διαμαρτυρία στην Κατερίνη, την Τετάρτη 26 Μαΐου 2010,
στις 18:30 μπροστά στο κτίριο της Νομαρχίας.

Την Τετάρτη θα είμαστε περισσότεροι!
Αντιδρούμε, γιατί δεν περιμένουμε από κανέναν!

Φίλοι, να είστε όλοι εκεί!

Φίλες και φίλοι, αντιδράστε! Οργανωθείτε! Γιατί, σ' εμάς, τους απλούς πολίτες, κανείς δεν πρόκειται να χαρίσει κάτι. Γεμίστε τα καρότσια σας με ότι .τραβάει η ψυχή σας και εγκαταλείψτε τα μέσα στα Super Market!

Την προηγούμενη εβδομάδα, ο χώρος μπροστά στα ταμεία γνωστής γερμανικής αλυσίδας σούπερ μάρκετ στην Κατερίνη, φράκαρε από δεκάδες «ορφανά» καρότσια, γεμάτα με προϊόντα. Οι ταμίες και οι υπεύθυνοι του καταστήματος κοιτούσαν έκπληκτοι τους 35 και πλέον πελάτες να τα παρατούν εκεί και να αποχωρούν ομαδικά, δηλώνοντας πως δεν έχουν τα χρήματα για να πληρώσουν αυτά που ήθελαν να αγοράσουν.

Στο σούπερ μάρκετ επικράτησε πανικός! Τρομαγμένη η υπεύθυνη του καταστήματος, αφού πήρε οδηγίες από τα κεντρικά της Αθήνας, κάλεσε την αστυνομία, η οποία έφτασε λίγα λεπτά αργότερα. «Δεν κλέψαμε κανέναν, δεν φοράμε κουκούλες, στο ένα χέρι κρατάμε το παιδί μας και στο άλλο την αστυνομική μας ταυτότητα. Δεν κρυβόμαστε από κανέναν! Όπως μπαίνεις σε ένα κατάστημα ρούχων και μετά από πρόβα δύο ωρών δεν αγοράζεις κανένα από τα οχτώ πουκάμισα που δοκίμασες, έτσι κάναμε κι εμείς», είπαμε στους -επίσης έκπληκτους- αστυνομικούς και αφού δόθηκαν αμοιβαίες εξηγήσεις, το θέμα έληξε!

Τα μέλη της Εθελοντικής Ομάδας Δράσης Πιερίας αντιδρούν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις ακριβές τιμές των προϊόντων και προτείνουν σε όλους τους πολίτες της χώρας το «Αφήστε το στο Ταμείο», μέχρι να πέσουν οι τιμές. Η δράση ήδη μεταφέρεται και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, όπως πχ στη Θεσσαλονίκη, στη Λάρισα και στη Βέροια.

«Αντιδρούμε, γιατί δεν περιμένουμε από κανέναν!»

Ας λάβουν οι αρμόδιοι το μήνυμα ότι δεν είμαστε φοβισμένοι και θα αντιδρούμε όλο και ποιο έντονα. Η επιλεκτική επιβολή φόρων σε χαμηλόμισθους και συνταξιούχους, η δραστική μείωση του εισοδήματός μας και τα κέρδη των μεγαλοκαρχαριών στα ύψη, αποτελούν θρασύτατη πρόκληση και συσσωρεύουν ΘΥΜΟ. Μεγάλο θυμό!

Όλοι μαζί απευθύνουμε στον υπουργό Οικονομικών της χώρας μας το παρακάτω απλό ερώτημα: Γιατί επιτρέπετε το ίδιο προϊόν να πωλείται στην Ελλάδα 40% - 80% ακριβότερα απ' ότι στη Γερμανία; Γιατί δεν προστατεύετε τους πολίτες σας κύριε Υπουργέ;

Ζητούμε συγνώμη από τους υπαλλήλους που ταλαιπωρήθηκαν και θα συνεχίσουν να ταλαιπωρούνται από τη δράση αυτή. Έτσι όμως ταλαιπωρούμαστε -δικαιολογημένα- όλοι σε μια πορεία ή σε μια απεργία.

Εθελοντική Ομάδα Δράσης Ν. Πιερίας

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Δύσκολοι καιροί για τον πολιτικό κόσμο

Το «JK» εγκαταλείφθηκε. Η «Βιβλιοθήκη» ερήμωσε. Το τελευταίο κάστρο του κοινοβουλευτισμού, το «Da Capo», αδειάζει. Στις ρούγες του Κολωνακίου μόνο ο Αλέκος Παπαδόπουλος απέμεινε. Τα μεσημέρια επιμένει να τρώει στο «Κεντρικόν», κι αν κανείς του πει για τα ιπτάμενα μπουκάλια που παραμονεύουν εκεί έξω, απαντά λακωνικά: «Ο κρυπτόμενος πολιτικός δεν είναι πολιτικός».

Αλλά πώς να εμφανιστεί ο πολιτικός όταν ορδές καμουφλαρισμένων βαρβάρων τον σημαδεύουν; Ο Κ. Καραμανλής προ μηνός έμαθε περισσότερα από όσα θα ήθελε για την ψυχολογία του όχλου: μια κυρία τον εντόπισε να ξεκοκαλίζει τη σφυρίδα του στο «17» και εφόρμησε στο τραπέζι του μ’ ένα «φτου σου! Μόνο να τρως ξέρεις!» που ξεσήκωσε τους χαχανίζοντες θαμώνες. Πριν από δύο εβδομάδες, ο Απ. Κακλαμάνης πέρασε ένα πλήρες μισάωρο στη θαλπωρή ενός W. C. της στοάς Κοραή μέχρι να έρθουν τα ΜΑΤ ως ιππικό και να διώξουν τους ιθαγενείς απ’ έξω. Προ ημερών, η Α. Διαμαντοπούλου ίσα που πρόλαβε να ξεπορτίσει προτού οι μαινόμενοι εκπαιδευτικοί τη μαντρώσουν στο στούντιο της ΕΡΤ για να κάνουν μαζί της «διάλογο». Πλέον η εμφάνιση οποιουδήποτε πολιτευτή ξυπνά τον τραμπούκο που λουφάζει στο πολιτισμένο παρουσιαστικό του μέσου Αθηναίου.

Για τους πολιτικούς δεν διατίθεται όχι χλωρό, αλλά ούτε αποξηραμένο κλαρί, σαν κι αυτό στις ομπρέλες του Αστέρα Βουλιαγμένης. Εκεί εντόπισε τον Π. Δούκα ένας τύπος απ’ αυτούς που εγκαθίστανται στις ξαπλώστρες μόλις το πρώτο χελιδόνι φέρει την άνοιξη: «Σήκω φύγε! Προκαλείς!», του φώναξε. Ο έρμος ο κ. Δούκας δεν ήξερε αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει βλέποντας τον μπρονζέ εξηνταπεντάρη εξεγερμένο. Ψέλλισε κάτι σαν «μάλιστα... Μιλάς κι εσύ που δεν έχεις δουλέψει μια μέρα στη ζωή σου…», και μάζεψε την πετσέτα του, εγκαταλείποντας κάθε σκέψη για ρακέτες.

Στην Κω

Πλέον, πουθενά δεν είναι κανείς ασφαλής. Δεν είναι μόνο οι μαρτυρίες από τη νήσο Κω, που λένε ότι μια αγέλη πιτσιρικάδων κυνηγά ολημερίς τον Αρ. Παυλίδη και μόλις τον εντοπίσει τσιρίζει «Παιδιάαα! Ο Τέεελης!» και χοροπηδά γύρω του ξεδιάντροπα χωρίς καθόλου να φοβάται το παντοδύναμο δάχτυλο. Είναι και οι ιστορίες του Γ. Αλογοσκούφη που ο ίδιος επιμένει ότι δεν συνέβησαν ποτέ. Αλλά πώς να διαψεύσει τα «θα σ’ εκτελέσουμε σαν τον Πρωτοπαπαδάκη!» που άκουσε στο LSE, ή το κράξιμο των φοιτητών στην ΑΣΟΕΕ που του ετοίμασαν μέχρι και περιοδικό με ποικιλία ύβρεων;

Και οι επιθέσεις συνεχίζονται. Πού να φανταζόταν ο Φ. Σαχινίδης τι τον περίμενε το βράδυ που κατέφυγε στον «Σταυρό του Νότου» να ξεχαστεί; Τα φώτα έσβησαν και μια εξαγριωμένη φωνή τον κατακεραύνωσε απ’ την πίστα. «Οι υπουργοί της Μέρκελ», ούρλιαξε ο τραγουδιστής Μ. Πασχαλίδης, «θα καταστρέψουν την Ελλάδα»! Ο υφυπουργός, λουφαγμένος στο τραπέζι, προφανώς αναρωτιόταν τι ήθελε να βγει απ’ το σπίτι του – αλλά όπως ξέρει και ο Α. Τσοχατζόπουλος ούτε εκεί υπάρχει σωτηρία.

Ενα μήνα τώρα η μάντρα γύρω απ’ το σπίτι του έχει μετατραπεί σε τείχος των δακρύων: οι γείτονες βρίσκουν ολόγυρα πεταμένα χαρτάκια με μηνύματα, που η γκάμα τους κινείται ανάμεσα στο παλαιοπασοκικό «προδότη Ακη!» και στο νεοφιλελεύθερο «φέρε πίσω τα λεφτά!». Διόλου παράξενο που ο κ. Τσοχατζόπουλος σπανίως βγαίνει από τη μάντρα. Γιατί προφανώς έχει ακούσει και για τη συνάντηση του Γ. Βουλγαράκη με τους εξεγερμένους καφενόβιους. Ο πρώην υπουργός κατευθυνόταν στο «JK» όταν άκουσε το χιτ των ημερών «Πού είναι τα λεφτά, ρε;». Εν αντιθέσει με τον μέσο άνθρωπο που κάνει μεταβολή μόλις μυρίσει μπαρούτι, ο κ. Βουλγαράκης μάλλον βρήκε ευκαιρία να εφαρμόσει όσα μάθαινε τόσα χρόνια στο τατάμι. Κι έτσι, στράφηκε προς τον κύριο που εν μέσω καπουτσίνο και κρουασάν τον «στόλιζε» σαν μεταχρονολογημένο επιτάφιο. Αλλά σαν να επρόκειτο για ταινία του Μπρους Λι, δέκα ακόμα τύποι συσπειρώθηκαν γύρω απ’ τον επανάστατη του καφέ. Και ο κ. Βουλγαράκης ανέκρουσε πρύμναν προτού τον πάρουν τα σκάγια...

Ατυχώς την ιστορία δεν πρόλαβε να τη μοιραστεί με τον Κ. Κουλούρη πριν εκείνος βγει στη Βαλαωρίτου. Ο παλαιός σοσιαλιστής αρχικά αγνόησε το τσούρμο των νεαρών που τον πήρε στο κατόπι. Αλλά στη συνέχεια ήταν δύσκολο να τους αγνοήσει, κυρίως γιατί ένας τους πλησίασε υπούλως και τον λάκτισε με φόρα στα οπίσθια! Ευτυχώς για τον κ. Κουλούρη, όρμησε ένας παλαιός συνδικαλιστής της ΔΕΗ να τον σώσει. Βλέπετε, ο συνδικαλιστής τον θυμόταν από τότε που μεγαλούργησε ως καταμετρητής της ΔΕΗ. Ενώ οι νεαροί τραμπούκοι γνώριζαν μονάχα την πρόσφατη πορεία του: απ’ το «GB» στο «Jimmy’s» και τούμπαλιν...

Της Μαριλης Mαργωμενου, "Καθημερινή"


Χωρίς φραγμό...

Καλή σας μέρα από το Έσσεξ...
Μέσα σε όλα συγκλονιστικά που συμβαίνουν στην Ελλάδα να σας ενημερώσω και λίγο για αυτά που τρέχουν εδώ και αφορούν τους περισσότερους από εμάς.
Η γενικότερη επίθεση που γίνεται στις ανθρωπιστικές σπουδές και στη θεωρία έφτασε σε σημείο που πλέον δεν χρειάζονται ούτε επιχειρήματα πολιτικώς ορθά για να συντελεστεί η επίθεση ... Το κέντρο φιλοσοφίας στο Middlesex λοιπόν κλείνει γατί όπως δήλωσαν οι διαχειριστές του πανεπιστημίου it "made no 'measurable' contribution to the University".. Και φανταστείτε ότι το συγκεκριμένο κέντρο είχε 'σκοράρει' πολύ ψηλά στις ακαδημαϊκές αξιολογήσεις έρευνας πριν 2 χρόνια ... Τα περι
contribution αναφέρονται αποκλειστικά -και χυδαία- στον άμεσο οικονομικό υπολογισμό του τι το πανεπιστήμιο 'βγάζει' από το συγκεκριμένο τμήμα... Το Middlesex παρεμπιπτόντως είναι από τους σημαντικούς πυρήνες ηπειρωτικής φιλοσοφίας αλλά και ριζοσπαστικής θεωρίας στην Αγγλία...(Σημαντική όαση, δηλαδή, στην έρημο του στεγνού εμπειρισμού και της αναλυτικο-φιλοσοφικής απολυτότητας που κυριαρχεί εδώ).

Τα παιδιά στο Middlesex με υποστήριξη των διδασκόντων και παρά τις προσπάθεις του πανεπιστημίου να τους διαχωρίσει προχώρησαν σε μια -ηρωική για τα Αγγλικά δεδομένα- κατάληψη 12 ημερών η οποία προέκυψε αρχικά σαν κατάληψη αίθουσας συνεδριάσεων ως αντίδραση στην αρνηση του Chancellor να τους δει και σταδιακά διογκώθηκε σε συμμετοχή και υποστήριξη μετατρεπόμενη στην κατάληψη ολόκληρου του κτιρίου διοικητικών υπηρεσιών.. Έληξε την Παρασκευή (μετά από απειλή μηνύσεων και βίαιης εκκένωσης) και χθές είχαμε κάποιους εδώ στο ¨Εσσεξ που ήρθαν για ενημέρωση... Τέλος πάντων για να μή σας κουράζω η όλη ιδέα είναι οτι η υπόθεση του Middlesex θα μπορούσε να λειτουργήσει διπλά.. Αφενός ως μια αφορμή για διάχυση της συζήτησης και τη συσπείρωσης κατά της επίθεσης που οι ανθρωπιστικές σπουδές, η ποιοτική έρευνα και η ριζοσπαστική θεωρία δέχονται σε όλη την Ευρώπη, και αφετέρου να ασκηθεί μια πίεση από το διεθνή ακαδημαϊκό χώρο εφόσον το πανεπιστήμιο 'κόπτεται' για την εικόνα του στο εξωτερικό μια και τώρα τελευταία επενδύει στο franchising όπως το λέω ή τέλος πάντων στις διεθνείς συνεργασίες όπως το λένε.

Εδώ είναι το petition
http://www.gopetition.com/petitions/save-middlesex-philosophy.html

και εδώ η υποστήριξη από διάφορους 'γνωστούς' μας!
http://www.guardian.co.uk/education/2010/may/07/philosophy-cuts-closures-middlesex-university

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Ένα σχεδιάγραμμα της ελληνικής οικονομικής κρίσης

Η δημιουργία του ελληνικού δημόσιου χρέους

Τα αίτια του δημοσιονομικού προβλήματος προκύπτουν από μερικά βασικά δεδομένα που φωτίζουν, ίσως με απόλυτη διαύγεια, το πρόβλημα.

Πρώτον, το χρέος είναι δημιούργημα της δεκαετίας του 1980. Το 1980 το χρέος ήταν μόλις 20% του ΑΕΠ, το 1990 ήταν 80% και το 1993 ήταν 120%. Έκτοτε περιστρέφεται γύρω στο 100-120% του ΑΕΠ.

Δεύτερον, το χρέος προέκυψε από την επέκταση του κράτους στην οικονομία. Οι δημόσιες δαπάνες επεκτάθηκαν τότε από το 25% στο 40% του ΑΕΠ και λίγο αργότερα έφθασαν στο 45%, στο οποίο και μονιμοποιήθηκαν μέχρι σήμερα. Η επέκταση του κράτους έγινε για «καλό σκοπό», καθώς αφορούσε πρωτίστως την επέκταση των κοινωνικών δαπανών: της υγείας, της παιδείας και των συντάξεων. Επιπρόσθετα στη δεκαετία του 1980 το κράτος ανέλαβε τη διαχείριση του προβλήματος της «αποβιομηχάνισης» και των «προβληματικών».

Τρίτον, η αύξηση των δημόσιων εσόδων υστερούσε πάντα των δαπανών. Για την ακρίβεια, ο ελληνικός προϋπολογισμός είναι ελλειμματικός για τριάντα συνεχή χρόνια, με διακυμάνσεις από -5 (1999) έως -16% (1990), κατά μέσο όρο γύρω στο -7% του ΑΕΠ. Το γεγονός ότι το χρέος δεν είναι ακόμα μεγαλύτερο οφείλεται στις περιόδους χαμηλών επιτοκίων.

Συνεπώς, το βασικό ερώτημα είναι γιατί τα έσοδα υστερούν πάντοτε των δαπανών, γιατί τελικά δεν σταθεροποιήθηκαν και αυτά στο 45% του ΑΕΠ, αλλά γύρω στο 35-40% του ΑΕΠ. Η απάντηση είναι απλή. Τα φορολογικά έσοδα προέρχονται από φόρους κατανάλωσης κατά τα δύο τρίτα και από άμεσους φόρους των μισθωτών στρωμάτων. Φόρους δεν πληρώνουν οι επιχειρήσεις, μεγάλες και μικρές, και τα ελεύθερα επαγγέλματα, επιστημονικά και μη. Καθώς το 20-30% των πιο ευκατάστατων στρωμάτων που ελέγχουν το 50% του ΑΕΠ δεν πληρώνουν φόρους, είναι αδύνατο να αυξηθούν τα έσοδα στο επιθυμητό ή το αναγκαίο επίπεδο.

Τα στρώματα αυτά κατέκτησαν ειδικά φορολογικά καθεστώτα που διασφαλίζουν τη φοροασυλία τους ή την παράκαμψη του «πόθεν έσχες». Η ιδέα περί φοροδιαφυγής είναι παραπλανητική, καθώς πρόκειται για φοροασυλία που επιτεύχθηκε με την κατασκευή ενός σύνθετου και περίτεχνου φορολογικού συστήματος προστασίας των υψηλών εισοδημάτων. Ούτε η αύξηση του ΑΕΠ ούτε τα σταθεροποιητικά προγράμματα έλυσαν το πρόβλημα, καθώς δεν έθιξαν τη βασική αιτία. Για την ακρίβεια πέρα από το ρεκόρ που κατέχει η Ελλάδα σε σταθεροποιητικά προγράμματα (1985-87, 1990-93, 1996-2000, 2004-07), αυτά ενώ όλα μειώνουν προσωρινά το έλλειμμα τελικά αυξάνουν το συνολικό δημόσιο χρέος. Αυτό αναμένεται να συμβεί και με το τρέχον πρόγραμμα.

Εν κατακλείδι, το χρέος είναι, με μια έννοια, η συσσωρευμένη φοροαποφυγή των πιο ευκατάστατων αστικών και μικροαστικών στρωμάτων επί τρεις δεκαετίες. Συνεπώς, το χρέος δεν αφορά την υπαρκτή κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος ή την υπαρκτή διαφθορά καθώς αυτές είναι μέρος των δημοσίων δαπανών. Αυτές θα υπήρχαν και με ένα εξισορροπημένο δημοσιονομικό σύστημα. Τα συνθήματα που αφορούν τους «κλέφτες που πρέπει να φέρουν τα λεφτά πίσω» ή τους «τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους» αφορούν λαϊκιστικές εκδοχές που θίγουν υπαρκτές πλευρές του δημοσιονομικού προβλήματος, αλλά δεν θίγουν την αιτία.

Ο μετασχηματισμός της ελληνικής οικονομίας. Η οικονομία των υπηρεσιών

Συχνά ακούγεται πως η οικονομία «δεν παράγει τίποτα», πως «καταναλώνουμε περισσότερο από ό,τι παράγουμε», πως αναπτυσσόμαστε σε «βάρος των μελλοντικών γενεών» και διάφορες άλλες «παρδαλές» θεωρίες. Οι θεωρίες αυτές δεν συνάδουν με την πραγματικότητα, καθώς η ελληνική οικονομία επέδειξε υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανόδου (αύξηση κατά 40% του ΑΕΠ της), για μια δεκαετία, επέδειξε ρυθμούς υψηλότερους από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, που τελικά έφεραν τους ελληνικούς δείκτες κοντά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο (γύρω στο 90-95% της Ε.Ε.).

Αυτή η ανάπτυξη μπορεί να μη διανεμήθηκε δίκαια, μπορεί να ενίσχυσε τον πλούτο ορισμένων στρωμάτων, αλλά έγινε. Συνεπώς κάπου στηρίχθηκε, αποτέλεσε με κάποιο τρόπο ένα «ιδιαίτερο μοντέλο ανάπτυξης», το οποίο επέφερε μια ριζική αναδιάταξη της δομής της ελληνικής οικονομίας.

Το μοντέλο αυτό είναι πλέον σαφές. Στα μέσα της δεκαετίας του ʼ90 και εν μέσω της επιταχυνόμενης παγκοσμιοποίησης, η βασική ιδέα περί ανάπτυξης, νεοφιλελεύθερης έμπνευσης, ήταν η ιδέα του προσανατολισμού των οικονομιών σε κλάδους με διεθνή ανταγωνιστικότητα, η απελευθέρωση των αγορών χρήματος και οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις που θα επέτρεπαν την αξιοποίηση των διεθνών πλεονεκτημάτων.

Η ελληνική οικονομία είχε ήδη δύο κλάδους με διεθνή παρουσία, τη ναυτιλία και τον τουρισμό. Υπό διαμόρφωση όμως ήταν και άλλοι κλάδοι: οι τράπεζες, οι κατασκευές, οι τηλεπικοινωνίες, εν μέρει το εμπόριο. Αυτοί θα μπορούσαν να διεκδικήσουν την παρουσία τους σε νέους οικονομικούς και γεωγραφικούς χώρους που δημιουργούσε η «κατάρρευση του κομμουνισμού» (Βαλκάνια και Ανατολική Ευρώπη). Και αυτό έγινε. Οι τομείς αυτοί ιδιωτικοποιήθηκαν μέσα σε λίγα χρόνια, ενισχύθηκαν με μεγάλα έργα και ολυμπιακούς αγώνες, ενώ οι χρηματιστηριακοί θεσμοί, προσωρινά τουλάχιστον, υποσχέθηκαν την απρόσκοπτη ανάπτυξη των νέων κλάδων.

Αυτή η νέα οικονομία που εδράζεται στη διεθνή ανταγωνιστικότητα προϋποθέτει τη νομισματική σταθερότητα, καθώς δημιουργεί και στηρίζεται στη ροή συναλλαγματικών ή άλλων πόρων. Η πολιτική της «σκληρής δραχμής» και η ένταξη στο ευρώ, αποτελούσαν και αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο της λειτουργίας αυτής της οικονομίας.

Η στρατηγική αυτή δεν ευνοούσε τους παραγωγικούς τομείς, τη βιομηχανία και τη γεωργία. Αν όχι στο σύνολό τους, τουλάχιστον σε μεγάλο τμήμα τους. Διότι και εκεί η διεθνής ανταγωνιστικότητα ήταν δυνατή μόνο σε επιμέρους υποτομείς, αυτούς που συνέχισαν ή κατάφεραν να έχουν εξαγωγικές επιδόσεις. Το υπόλοιπο τμήμα άρχισε να δοκιμάζεται από το σκληρό νόμισμα που ευνοεί τις φθηνότερες εισαγωγές και κάνει δύσκολες τις εξαγωγές. Η γεωργία μετά το 2000 άρχισε να έχει απόλυτη μείωση της παραγωγής της και η βιομηχανία μεταστράφηκε ραγδαία στο παραδοσιακό της πρότυπο με έμφαση στην ελαφριά βιομηχανία.

Το ισοζύγιο πληρωμών δείχνει αποκαλυπτικά τη δομή της νέας ελληνικής οικονομίας, που καμία σχέση δεν έχει πλέον με την οικονομία του 1980. Πρόκειται για μια εξαιρετικά «ανοικτή οικονομία», με τις εισαγωγές να είναι σχεδόν στο 40% του ΑΕΠ. Οι εξαγωγές αγαθών (βιομηχανικών και αγροτικών) καλύπτουν μόλις το 10%, και μετά είναι ο τουρισμός και η ναυτιλία που συνεισφέρουν άλλο 10% ο κάθε τομέας. Μένει ακόμα ένα κενό που καλύπτεται από άλλες εισροές και φυσικά από δάνεια. Αυτή η εικόνα των εξωτερικών σχέσεων υποδηλώνει ότι η οικονομία είναι απόλυτα εξαρτώμενη από συναλλαγματικές εισροές κάθε μορφής και είδους.

Οι ιδιαιτερότητες της σημερινής ελληνικής οικονομίας καθιστούν κάθε συζήτηση περί «εξόδου από το ευρώ» και επιστροφής στη δραχμή, συζήτηση χωρίς ιδιαίτερο νόημα, καθώς συνεπάγεται αυτόματα μια απότομη μείωση του ΑΕΠ της τάξης του 30-40%. Μα ταυτόχρονα καθιστά και άνευ νοήματος τη συζήτηση περί υποθετικής «έλλειψης ανταγωνιστικότητας» της ελληνικής οικονομίας, καθώς οι εξαγωγές αγαθών είναι μικρό μέρος του ΑΕΠ.

Η ελληνική οικονομία είναι πλέον μια οικονομία υπηρεσιών. Η γεωργία συνεισφέρει μόλις 4% στο ΑΕΠ (περίπου όσο και ο κλάδος εμπορίας κινητών τηλεφώνων), και η βιομηχανία κάτι λιγότερο από 15%. Το 80% είναι υπηρεσίες. Εν μέσω της οικονομικής κρίσης το μοντέλο αυτό δοκιμάζεται. Αλλά είναι ήδη παγιδευμένο με ένα τρόπο που καθιστά κάθε διέξοδο εξαιρετικά δύσκολη. Η αναβίωση των παραγωγικών τομέων, για παράδειγμα, βρίσκεται αντιμέτωπη με το γεγονός ότι οι αλλαγές στην οικονομία συμπαρέσυραν το σύνολο των αναπτυξιακών θεσμών που ήταν συνδεδεμένοι με τους τομείς αυτούς (συνεταιρισμοί, τράπεζες, κρατικοί φορείς κ.ο.κ.). Κάθε αλλαγή πορείας έχει συνεπώς ανάγκη από βιώσιμες μεσοπρόθεσμες στρατηγικές.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση σε κρίση εν μέσω της κρίσης

Η Ε.Ε. βρέθηκε εν μέσω της οικονομικής κρίσης σε εξαιρετικά αδύναμη θέση για τρεις βασικά λόγους.

Πρώτον, επειδή το ευρώ είχε δημιουργηθεί με βάση την ιδέα ότι η ευρωπαϊκή οικονομία θα αναπτυσσόταν διαρκώς. Δεν υπήρχε δηλαδή κανένας θεσμός που να καλείται να διαχειριστεί το νόμισμα σε συνθήκες κρίσης, άρα «ασύμμετρων επιπτώσεων» σε κάθε οικονομία. Συνεπώς δεν προέβλεψε ούτε προϋπολογισμό ούτε κανονική κεντρική τράπεζα.

Δεύτερον, επειδή θεώρησε ότι η πυραμίδα των προτεραιοτήτων ξεκινάει από το σταθερό νόμισμα και την αυστηρή νομισματική πολιτική, συνεχίζει με τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και το χαμηλό δημόσιο χρέος και καταλήγει στα πραγματικά μεγέθη (μισθοί, κέρδη κ.λπ.), τα οποία είναι και τα μόνα που πρέπει να προσαρμόζονται, η πυραμίδα δοκιμάστηκε όταν τα πραγματικά μεγέθη, κυρίως η απασχόληση και η παραγωγή, έπρεπε να υποστηριχθούν, ακυρώνοντας τη δημοσιονομική πειθαρχία και αναζητώντας νέο χρήμα.

Τρίτον, όλα αυτά δεν ισχύουν σε μια διεθνοποιημένη οικονομία. Μπορεί να τηρούνται και το ευρώ να πέφτει. Εάν όλοι έκαναν δε το ίδιο η παγκόσμια οικονομία θα συρρικνωνόταν. Επειδή δεν τον κάνουν οι άλλοι, οι ΗΠΑ και η Κίνα, η Ε.Ε. εμφανίζεται να επιζητά την ανάκαμψή της στις «πλάτες των άλλων».

Συνεπώς, αφού η Ε.Ε. είπε στις εθνικές κυβερνήσεις να διαχειριστούν την κρίση μόνες τους (με αύξηση φυσικά των ελλειμμάτων), και αφού κάλεσε κάθε χώρα να λύσει μόνη της «το χρέος που η ίδια είχε δημιουργήσει» πριν και τώρα, ξαφνικά διαπίστωσε ότι οι αγορές που ήρθαν να καλύψουν το κενό της χρηματοδότησης του χρέους (ελλείψει κεντρικής τράπεζας), «εισέβαλαν» στην Ε.Ε. και άρχισαν να στοιχηματίζουν «ποια χώρα θα πέσει γρηγορότερα».

Μέσα σε λίγες εβδομάδες η Ε.Ε. έφτιαξε πανικόβλητη «πακέτο διάσωσης» της Ελλάδας και λίγο μετά «πακέτο διάσωσης» της ίδιας της ευρωζώνης. Ό,τι δεν έκανε δύο χρόνια πριν, ένα πακέτο δηλαδή διαχείρισης της κρίσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο με βάση το κοινό νόμισμα και προστασία των κρατών-μελών, το κάνει τώρα με τους χειρότερους δυνατούς όρους.

Το χειρότερο στοιχείο του ιδιότυπου ευρωπαϊκού «ζουρλομανδύα» είναι ότι έφερε το ΔΝΤ, να συνδιαχειριστεί το πακέτο διάσωσης της ευρωζώνης. Εάν κάτι προκύπτει με σαφήνεια από τους ευρωπαϊκούς χειρισμούς, αυτό είναι πως η κρίση της Ε.Ε. περιλαμβάνει πλέον θεμελιακά δεδομένα της αρχιτεκτονικής της. Το υπάρχον σύστημα πολιτικών και οικονομικών θεσμών είναι «μη βιώσιμο», και αναπόφευκτα μέσα από διαδοχικές κρίσεις, εντάσεις και πολιτικές αναδιατάξεις, θα υπάρξουν ριζικές αλλαγές. Αυτό αφορά φυσικά και τη σχέση Ε.Ε. και ΗΠΑ και το νέο «ιστορικά» ρόλο του ΔΝΤ, που επιστρέφει εκεί από όπου ξεκίνησε: στη διαχείριση δηλαδή των νομισματικών σχέσεων ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη και την παρακολούθηση των πολιτικής κάθε μεμονωμένης οικονομίας.

Ημερομηνία δημοσίευσης: 16/05/2010

ΠΗΓΗ :ΑΥΓΗ

του Γιώργου Σταθάκη .Ο Γιώργος Σταθάκης διδάσκει οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Πολλές από τις ιδέες του κειμένου εκτέθηκαν στην ημερίδα «Οι ιστορικοί συζητούν για την κρίση. Η κρίση σε ιστορική προοπτική», που οργάνωσε το περιοδικό Ιστορείν/Historein, στις 8.5.2010.

Έξυπνο...

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΔΗΜΟΥ ΑΙΓΑΛΕΩ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΔΗΜΟΥ ΑΙΓΑΛΕΩ

http://protovoulia-aigaleo.blogspot.com/

Το τελευταίο διάστημα όλοι μας βιώνουμε μία πρωτοφανή επίθεση σε βασικά ζητήματα της καθημερινής και εργασιακής μας πραγματικότητας.
Εμείς πιστεύουμε ότι παράλληλα με την συμμετοχή όλων των συναδέλφων σε αγωνιστικές και δυναμικές κινητοποιήσεις και δράσεις του συνδικαλιστικού κινήματος απαιτείται και η ανάπτυξη πρωτοβουλιών αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας και αυτοοργάνωσης. Γι’ αυτό και η πρωτοβουλία μας θέλει :
• Να δώσει βήμα έκφρασης και δράσης σε εργαζόμενους που μένουν αμέτοχοι.
• Να προτείνει συγκεκριμένες παρεμβάσεις προστασίας του ούτως ή άλλως χαμηλού εισοδήματός μας.
• Να συμβάλλει στην αλληλεγγύη, στην συνεργατικότητα και στην ανάκτηση της εμπιστοσύνης στην δύναμή μας να αλλάξουμε τα πράγματα.

Προς αυτή την κατεύθυνση μέλη της Πρωτοβουλίας προετοιμάζουν, πέραν των κινητοποιήσεων, συγκεκριμένες και πρακτικές προτάσεις αντιμετώπισης της κρίσης μέσα από δράσεις και δίκτυα συνεργασίας. Πιο συγκεκριμένα διερευνούμε τα εξής :
• Εκπτωτικά προγράμματα από Super Market
• Ομαδικά Προγράμματα κινητής τηλεφωνίας
• Ομαδικά Προγράμματα ασφάλισης Ι.Χ.
• Ενεργές κοινότητες και δίκτυα ανταλλαγής υπηρεσιών / προϊόντων.
• Πρόγραμμα εξοικονόμησης ενέργειας «Φωτοβολταϊκά στις Στέγες».

Όποιος συνάδελφος επιθυμεί να συμβάλλει πρακτικά σε αυτή την κατεύθυνση ή έχει να προτείνει ανάλογες δράσεις αλληλεγγύης και συνεργασίας, μπορεί να στείλει ηλεκτρονικό μήνυμα στο protovoulia.aigaleo@gmail.com

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Ανησυχητική η νέα διάρθρωση της ανεργίας

Επώδυνες κοινωνικές ανατροπές φέρνει η νέα διάρθρωση της ανεργίας στη χώρα μας σε μια περίοδο παρατεταμένης -επί 18 μήνες και έπεται συνέχεια- ύφεσης. Εκτός από την "ενδημική" έκρηξη του φαινομένου σε νέους και ειδικά τις νέες γυναίκες, πλήττονται ολοένα και περισσότερο ηλικίες τις οποίες απαρτίζουν οικογενειάρχες και "ακριβοί" (λόγω προϋπηρεσίας και ειδίκευσης) εργαζόμενοι.

Πλέον οι προοπτικές φαντάζουν εφιαλτικές μετά τα νέα μέτρα που πήραν κυβέρνηση και ΔΝΤ, καθώς το 12,1% που δημοσιοποίησε η Ελληνική Στατιστική Αρχή ως ποσοστό ανεργίας για τον Φεβρουάριο 2010 (3 μονάδες πάνω από το 9,1% του περυσινού αντίστοιχου μήνα) θα εκοξευθεί σε μεγαλύτερα ποσοστά (αύξηση πλαφόν απολύσεων, μειωμένη και με δόσεις η καταβολή των αποζημιώσεων απόλυσης κ.λπ.).

Μείζον κοινωνικό πρόβλημα δημιουργείται με την εξέλιξη της ανεργίας στη νεαρή και κυρίως στη μέση ηλικία. Παρότι ένας στους τρεις νέους ηλικίας κάτω των 24 ετών είναι άνεργος (ποσοστό 32%) η εμφάνιση για πρώτη φορά εδώ και αρκετά χρόνια διψήφιου ποσοστού (10,4%) στην παραγωγική ηλικία των 35 με 44 ετών και η αύξηση του ποσοστού στο 8,2% στην ηλικιακή ομάδα 45-54 η οποία αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες ανεύρεσης εργασίας και στο 6,6% στην ομάδα 55-64 ετών όπου η δυσκολία είναι ακόμη μεγαλύτερη.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Στατιστικής, το ποσοστό ανεργίας τον Φεβρουάριο 2010 ανήλθε σε 12,1%, έναντι 9,1% τον Φεβρουάριο 2009 και 11,3% τον Ιανουάριο 2010. Τα μεγαλύτερα ποσοστά καταγράφηκαν στο Νότιο Αιγαίο (21,3%) Ιόνια Νησία (16,8%) Δυτική Μακεδονία (16,6%) Ανατολική Μακεδονία και Θράκη (15,2%) και ακολουθεί και η Κρήτη με ποσοστό 14,3%. Η ανεργία εξακολουθεί να χτύπησε περισσότερο τις γυναίκες με το ποσοστό ανεργίας να ανέρχεται στο 15,3% έναντι 9,8% των ανδρών.

Ηλικιακά πλήττονται οι ηλικίες από 15-24 ετών με ποσοστό 32% και οι ηλικίες 25-34 ετών και 35-44 ετών με ποσοστό 15,2% και 10,4% αντίστοιχα.

Το σύνολο των απασχολουμένων κατά τον Φεβρουάριο 2010 εκτιμάται ότι ανήλθε σε 4.404.051 άτομα. Οι άνεργοι ανήλθαν σε 605.277 άτομα, ενώ ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός ανήλθε σε 4.282.874 άτομα.

Οι απασχολούμενοι μειώθηκαν κατά 83.439 άτομα σε σχέση με το Φεβρουάριο του 2009 (μείωση 1,9%) και κατά 41.692 άτομα σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2010 (μείωση 0,9%).

Οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 154.280 άτομα σε σχέση με τον Φεβρουάριο του 2009 (αύξηση 34,2%) και κατά 38.145 άτομα σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2010 (αύξηση 6,7%).

Με αφορμή τη δημοσιοποίηση των παραπάνω στοιχείων, ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΝ Π. Σκουρλέτης δήλωσε πως "...είχαμε την ανακοίνωση του δείκτη της ανεργίας, του μεγαλύτερου εδώ και πέντε χρόνια. Είναι βέβαιο πως αύριο θα ανέβει και πάλι όταν δεκάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις θα κλείσουν, όταν οι συμβάσεις εκατοντάδων εργαζομένων δεν θα ανανεωθούν, όταν οι νέες και οι νέοι θα αναζητούν εργασία που δεν θα υπάρχει. Και είμαστε ακόμα στην αρχή. Είναι η στιγμή που η κοινωνία πρέπει να επιβάλει στην κυβέρνηση την εγκατάλειψη της πολιτικής που οδηγεί στον όλεθρο και την καταστροφή. Δεν είναι μονόδρομος η περιθωριοποίηση της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Είμαστε πεισμένοι πως υπάρχει άλλος δρόμος απ' αυτόν που μας επιφυλάσσουν το ΔΝΤ και οι κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις".

Παναγόπουλος Θάνος

Ημερομηνία δημοσίευσης: 14/05/2010

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

18 Μαίου - Διεθνής ημέρα μουσείων


ΤΡΙΤΗ 18 ΜΑΪΟΥ 2010

ΤΟ ΕΠΙΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΤΗΝ ΔΙΕΘΝΗ ΗΜΕΡΑ ΜΟΥΣΕΙΩΝ
«Αρμονική συνύπαρξη σε ώρες κρίσης»


Συμμετέχοντας στον εορτασμό της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων με θέμα «Μουσεία για την κοινωνική αρμονία» το Επιγραφικό Μουσείο διερευνά τη σημασία της ειρηνικής συνύπαρξης των ανθρώπων σε ώρες κρίσης μέσα από «ομιλούντα μνημεία».

Παρουσιάζονται επιλεγμένες αρχαίες ελληνικές επιγραφές οι οποίες γίνονται αφορμή συζήτησης για τον καταλυτικό ρόλο της πολυπολιτισμικότητας, της ελεύθερης μετακίνησης ανθρώπων και ιδεών και της ανεξιθρησκείας στην οικονομική ανάκαμψη και την εξασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης, θέματα διαχρονικά όσο και επίκαιρα.

Οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να ξεναγηθούν στο μουσείο και να παρακολουθήσουν την ταινία μικρού μήκους «Harmony» του ζωγράφου Τάκη Παρλαβάντζα καθ΄ όλη την διάρκεια της ημέρας.

To απόγευμα από τις 7.00 μ.μ. στο αίθριο του Μουσείου θα παίζουν μουσική οι Μαίρη Ζαμπέλη (βιολί), Ελευθερία Κουρούνη (πιάνο), Δήμητρα Σταύρου (φλάουτο)

Οι εκδηλώσεις θα πραγματοποιηθούν στο Επιγραφικό Μουσείο (Τοσίτσα 1, Αθήνα, τηλ.210 8217637 – 210 8232950. )

Πληροφορίες: Μαρία Παναγούλη

Η είσοδος θα είναι δωρεάν για όλους

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

Μείωση συντάξεων 7% με το νέο ασφαλιστικό

Μεσοσταθμική μείωση των συντάξεων κατά 7% θα επιφέρουν οι αλλαγές στον τρόπο υπολογισμού που θεσμοθετείται με το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, το οποίο εγκρίθηκε χθες από το υπουργικό συμβούλιο. Το ποσοστό αναπλήρωσης κατά μέσο όρο υποχωρεί στο 65%, ενώ ανοιχτό παραμένει το ενδεχόμενο και νέων παρεμβάσεων αν κριθεί ότι με τις ρυθμίσεις δεν εξασφαλίζεται η βιωσιμότητα του συστήματος. Η αναπροσαρμογή της σύνταξης δεν θα καθορίζεται από την κυβέρνηση μέσω της εισοδηματικής πολιτικής, αλλά από τα ασφαλιστικά ταμεία και θα διαμορφώνεται με βάση τον πληθωρισμό, την αύξηση του ΑΕΠ, αλλά και τα οικονομικά των ασφαλιστικών φορέων. Αυτό σημαίνει ότι είναι πιθανή ακόμη και η μείωση των συντάξεων. Με το νομοσχέδιο δεν αλλάζουν τα όρια ηλικίας, ωστόσο καθιερώνονται αντικίνητρα για πρόωρη συνταξιοδότηση.
Επίσης, διατηρείται η δυνατότητα συνταξιοδότησης χωρίς όριο ηλικίας με 37 έτη ασφάλισης. Από το 2018 προβλέπεται η καθιέρωση βασικής σύνταξης που με τα σημερινά δεδομένα θα ήταν 360 ευρώ, η οποία θα καταβάλλεται σε όλους σε ηλικία 65 ετών και η ανταποδοτική σύνταξη, η οποία θα υπολογίζεται με βάση τις εισφορές και τα έτη ασφάλισης.
Οι ασφαλιστικοί φορείς ενοποιούνται σε τρεις (μισθωτοί, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι) σε ό, τι αφορά την κύρια σύνταξη και η αρχή γίνεται από το 2013, οπότε και οι νεοεισερχόμενοι εργαζόμενοι στο Δημόσιο θα ασφαλίζονται στο ΙΚΑ.
Πηγή: H Kαθημερινή, 11.5.2010

15 σημεία-κλειδιά για την φορολογική δήλωση

Eνώπιον της εφορίας βρίσκονται περίπου 3,5 εκατ. μισθωτοί και συνταξιούχοι. Aπό την Πέμπτη 20 Mαΐου έως και τις 18 Iουνίου, ανάλογα με το τελευταίο ψηφίο του AΦM τους, καλούνται να υποβάλουν τις φορολογικές δηλώσεις για τα εισοδήματα που απέκτησαν το 2009. Στις ίδιες προθεσμίες θα υποβάλουν τις δηλώσεις τους και οι αξιωματικοί ή το κατώτερο πλήρωμα εμπορικών πλοίων, φορολογούμενοι με εισοδήματα από το εξωτερικό καθώς και οι κάτοικοι εξωτερικού που αποκτούν εισοδήματα στην χώρα μας. Mισθωτοί και συνταξιούχοι θα πρέπει να γνωρίζουν:

1. Φορολογική δήλωση υποβάλλουν όσοι έχουν ετήσιο πραγματικό ή τεκμαρτό εισόδημα πάνω από 3.000 ευρώ. Eιδικά όσοι αποκτούν αποκλειστικά εισόδημα από μισθωτές υπηρεσίες μέχρι 6.000 ευρώ δεν έχουν υποχρέωση να υποβάλλουν δήλωση.

2. Aν η σύζυγος δεν έχει AΦM αφήστε κενό το σχετικό τετραγωνίδιο (μην γράψετε αριθμό ταυτότητας).

3. Διαζευγμένοι υποβάλλουν ξεχωριστές δηλώσεις, όπως και σε περίπτωση διάστασης.

4. Ελέγξτε αν είναι σωστός ο δήμος που είστε εγγεγραμμένος την 31η.12.2009. Tο πεδίο αυτό είναι προεκτυπωμένο και αφορά το δήμο που χορηγεί πιστοποιητικά και όχι το δήμο της κατοικίας. Tο πεδίο αυτό δεν συμπληρώνεται από αλλοδαπούς.

5. Προαιρετική η αναγραφή του αριθμού του κινητού τηλεφώνου.

6. Oι κωδικοί 305-306 που αφορούν το EKAΣ μεταφέρθηκαν από την πρώτη σελίδα και πήγαν στην τρίτη σελίδα στον πίνακα 6 της δήλωσης. Tο EKAΣ είναι αφορολόγητο.

7. Oι φορολογούμενοι που πήραν το 2009 στεγαστικό δάνειο θα έχουν φέτος την ευκαιρία να μειώσουν τον φόρο, καθώς ως έκπτωση αναγνωρίζεται το 40% των τόκων ακόμη και αν το δάνειο αφορά σε απόκτηση δευτερεύουσας κατοικίας ή εξοχικού ή επαγγελματικής στέγης. Tο ποσοστό μείωσης του φόρου υπολογίζεται στους τόκους που αντιστοιχούν στο τμήμα του δανείου ή του συνόλου των δανείων και των δύο συζύγων ως 350.000 ευρώ. Eξαιρούνται τα νέα δάνεια για αποπληρωμή παλιών. Για το 2011 η έκπτωση περιορίζεται στο 20% για δάνειο έως 200.000 ευρώ και αγορά α΄ κατοικίας έως 120 τ.μ.

8. Στις φετινές δηλώσεις οι φορολογούμενοι έχουν τη δυνατότητα να προσκομίσουν αποδείξεις από κομμωτήρια, δεξιώσεις, ταβέρνες, εστιατόρια, ηλεκτρολόγους, υδραυλικούς, σχολές χορού, γυμναστήρια, ωδεία κ.λπ. για να έχουν έκπτωση φόρου. Oι φορολογούμενοι μπορούν να προσκομίσουν αποδείξεις συνολικής αξίας έως 20.000 ευρώ για να μειώσουν το φορολογητέο εισόδημα έως και κατά 8.000 ευρώ (σ.σ.: το 40% επί του ποσού των αποδείξεων που έχει συγκεντρωθεί). Aπό τις δηλώσεις του επόμενου έτους η έκπτωση αυτή χάνεται, αφού οι αποδείξεις καταναλωτικών δαπανών θα αξιοποιηθούν μόνο για την εξασφάλιση του αφορολογήτου ορίου των 12.000 ευρώ.

9. Mεγαλύτερη έκπτωση φόρου θα έχουν όσοι προσκομίσουν αποδείξεις από γιατρούς και δικηγόρους. Φέτος τα έξοδα σε γιατρούς και δικηγόρους αφαιρούνται εξ ολοκλήρου από το φορολογητέο εισόδημα. Για το 2011 η έκπτωση για δικηγόρους «ψαλιδίζεται».

10. Στις βεβαιώσεις των ασφαλιστικών ταμείων εάν δε διαχωρίζονται οι δαπάνες ιατρικής και νοσοκομειακής περίθαλψης σε δαπάνες που καταβλήθηκαν για ιατρικές επισκέψεις και εξετάσεις σε γιατρούς - φυσικά πρόσωπα και σε δαπάνες που καταβλήθηκαν για νοσηλεία και για ιατρικές επισκέψεις και εξετάσεις σε νοσοκομεία, κλινικές, ιατρικά κέντρα και εφόσον δεν υπάρχουν τα φωτοαντίγραφα, οι φορολογούμενοι θα υποβάλλουν υπεύθυνη δήλωση με την οποία θα διαχωρίζουν το μη καλυπτόμενο από το Tαμείο ποσό σε νοσοκομειακά έξοδα και ιατρικά σε γιατρούς - φυσικά πρόσωπα.

11. Tο E9 θα υποβληθεί στην περίπτωση που το 2009 άλλαξε η περιουσιακή (αγορά ή πώληση ή μεταβίβασης ακινήτου) ή η οικογενειακή κατάσταση (γάμος, διαζύγιο, ενηλικίωση παιδιού ή θάνατος). Για όσους υποβάλλουν ηλεκτρονικά το E9 η προθεσμία λήγει στις 30 Iουνίου.

12. H δαπάνη απόκτησης περιουσιακών στοιχείων περιορίζεται με την προσκόμιση στοιχείων από πώληση άλλου περιουσιακού στοιχείου ή λήψη δωρεάς ή γονικής παροχής ή κερδών λαχείων ή υπόλοιπα εισοδημάτων προηγούμενων ετών.

13. Oι μισθωτοί που έχουν εισόδημα και από ελευθέριο επάγγελμα πρέπει να γνωρίζουν ότι το δεύτερο εισόδημά τους υπολογίζεται λογιστικά, δηλαδή έσοδα μείον δαπάνες. Eνώ έχουν και τη δυνατότητα αυτορύθμισης για τη χρήση του 2008 προκειμένου να αποφύγουν μελλοντικό έλεγχο.

14. Όσοι έχουν ακίνητα, ακόμα κι αν είναι ανήλικα παιδιά, πρέπει να έχουν δικό τους AΦM.

15. O φόρος υπολογίζεται με βάση το αφορολόγητο όριο των 12.000 ευρώ. Στο κλιμάκιο εισοδήματος από τα 12.000 ευρώ έως τα 30.000 ευρώ ο συντελεστής φόρου είναι μειωμένος σε 25%. Πάνω από τα 30.000 ευρώ και μέχρι τα 75.000 ευρώ ισχύει συντελεστής μειωμένος από 35%, ενώ πάνω από τα 75.000 ευρώ ισχύει το 40%.


Πηγή: Hμερησία, 10.5.2010

Η άσπλαχνη φοροκλέφτρα Εκκλησία...αυτή που δεν έδινε τα χρυσαφικά της στους λιμοκτονούντες

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος


Κύριε Ροΐδη,
Η ελληνική Εκκλησία, ακόμη και τώρα που η χώρα χρεοκοπεί, εξακολουθεί να φοροκλέβει. Ένας περιδεής πρωθυπουργός, περιστοιχισμένος από ασήμαντους υπουργούς, με μια δεξιά και ακροδεξιά αντιπολίτευση σάρκα εκ της σαρκός της Εκκλησίας και με μια Αριστερά ανίκανη να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, συναντιέται με τον αρχιεπίσκοπο για να τον παρακαλέσει να δώσει κάποια ψίχουλα. Η Αριστερά έδειξε τον χειρότερο εαυτό της με την υποτελή επίσκεψη Τσίπρα στον αρχιεπίσκοπο, με τις απίστευτες θρησκευτικοπατριωτικές υστερίες της κας Κανέλλη, («Εμείς την Παναγία την έχουμε αρχιστράτηγο») με την ουσιαστική σιωπή της στο θέμα της φορολόγησης της εκκλησιαστικής περιουσίας. Η Αριστερά δεν έχει υποβάλει ούτε ένα ερώτημα στην ώρα του πρωθυπουργού, ούτε μια επερώτηση στον υπουργό Οικονομικών, δεν έχει βγει να ξεμπροστιάσει εκτενώς την Εκκλησία και τον αθέμιτο πλούτο της κάνοντας χρήση των συντριπτικών στοιχείων που υπάρχουν και σωπαίνει συστηματικά μπροστά στα Βοιωτοπέδια του κ.Ιερώνυμου και στη δυσωδία των πολύμορφων ιερών σκανδάλων. Θεωρεί πως ξέμπλεξε με μερικές σποραδικές, ρουτινιάρικες, βιαστικές αναφορές στη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Αρνείται η Αριστερά, που με τόσο κωμικό τρόπο αυτοχρίζεται αντισυστημική, αν και είναι βουλιαγμένη μέχρι τα αυτιά στο σύστημα, να φέρει το θέμα του ανίερου και αντιχριστιανικού εκκλησιαστικού πλούτου στο επίκεντρο της πολιτικής σκηνής. Ίσως γιατί γνωρίζει εκ του σύνεγγυς πόσο ευεργετικά είναι τα φιλόπτωχα ιερά ταμεία για συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Το κάνει δε αυτό την ώρα που θα έπρεπε να θέσει ακόμη και θέμα δήμευσης των ιερών σκευών, επικαλούμενη τον ιστορικά ληστρικό τρόπο απόκτησής τους και τις εντολές του Χριστού που απαγορεύουν στην Εκκλησία να κατέχει χρυσό: «Μη κτήσεσθε χρυσόν μηδέ άργυρον μηδέ χαλκόν εις τας ζώνας υμών, μη πήραν εις οδόν μηδέ δυο χιτώνας μηδέ υποδήματα μηδέ ράβδον• άξιος γαρ ο εργάτης της τροφής αυτού» (Ματθ. 10,9-10). Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ κάνουν πως δεν βλέπουν όχι μόνο το χρυσάφι και το ασήμι που ξεχειλίζει από τους ναούς στα σκεύη και στα τάματα με τα οποία οι πιστοί εξαγοράζουν τον αχόρταγο ελληνορθόδοξο θεό, όχι μόνο τις 360 στολές πολλών μητροπολιτών, τα Σεμπάγκο του Χριστόδουλου και τα χρυσά του μανικετόκουμπά του, και τις αδαμαντοποίκιλτες επισκοπικές ράβδους και τις μαφιόζικες λιμουζίνες, αλλά ούτε και τους τεμπέληδες εργάτες της Εκκλησίας. Παριστάνουν πως κρατούν το στόμα τους κλειστό επειδή τάχα σέβονται τη λαϊκή πίστη την ίδια ώρα που συμμετέχουν με την ανοχή τους στην πιο βάναυση προσβολή του Χριστού. Αδυνατούν να ανοίξουν διάλογο με τους πιστούς πάνω σε πάγιες κοινά αποδεκτές ηθικές αρχές, για να κερδίσουν εμπιστοσύνη και να πείσουν. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο λαός περιφρονεί αυτή την Αριστερά και την κρατά καθηλωμένη στα πιο χαμηλά της ποσοστά ακόμη και τώρα που το σύστημα φαινομενικά καταρρέει. Και λέω φαινομενικά γιατί πέρα από τις αριστερές ονειρώξεις, το σύστημα ετοιμάζεται για νέες ένδοξες ημέρες, με διαλυμένο τον κόσμο της εργασίας και τους πολίτες υποταγμένους μοιρολατρικά με τη βοήθεια της Εκκλησίας στο κισμέτ τους. Μιλάμε για μια Αριστερά σοβαροφανή, κρατικά επιχορηγούμενη, με συμμετοχή στην εξουσία μέσω τουλάχιστον της Βουλής και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης όπου δεν έχει δώσει και τα καλύτερα δείγματα ηθικής, με πλειάδα στελεχών της να προσχωρούν ή να φλερτάρουν σαν ανυπόμονες παρθένες με το δικομματισμό, ή να νέμονται κάποια ψίχουλα από το δικομματικό φαγοπότι .

Αυτή η στάση της πολιτικής ηγεσίας είναι αναντίστοιχη ακόμη και με τη συμπεριφορά ορθόδοξων μοναρχών που δεν δίσταζαν να απλώσουν το χέρι τους στο χρυσάφι της Εκκλησίας όταν οι κρατικές ανάγκες το απαιτούσαν. Η ασυδοσία της Εκκλησίας μπορεί να συγκριθεί μόνο με τα προνόμια που απολάμβανε στα εδάφη της οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οπότε αποτελούσε κυριολεκτικά κράτος εν κράτει, ως μακρύ χέρι του Σουλτάνου απλωμένο μέσα στους χριστιανικούς πληθυσμούς.

Και δεν εννοώ βέβαια μόνο τους μεταρρυθμιστές εικονοκλάστες αυτοκράτορες που άλλαξαν τα φώτα στο παπαδαριό. Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα. Ο Σύρος πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης Σέργιος, στον οποίο αποδίδεται ο «Ακάθιστος Ύμνος» των Ορθοδόξων, (οπαδός της αίρεσης του μονοθελητισμού), ενθαρρύνει τον αυτοκράτορα Ηράκλειο σε ιερούς πολέμους θέτοντας στη διάθεσή του τα χρυσά και αργυρά τιμαλφή της Εκκλησίας. Ο μεταρρυθμιστής τσάρος Μέγας Πέτρος, αψηφώντας την Εκκλησία έλιωσε τις καμπάνες της για να φτιάξει κανόνια.

Ποιές είναι όμως οι παραδόσεις της Αριστεράς την πρώϊμη εποχή που άσκησε Εξουσία; Στην τσαρική Ρωσία, η Εκκλησία των χρυσών τρούλων είχε εθισθεί να παρακολουθεί απαθής την Κόλαση στην οποία ήταν βουτηγμένος ο λαός. Ίσως ο πιο συμπαθής και σοβαρός από τους μητροπολίτες που στάλθηκαν στο κόκκινο εκτελεστικό απόσπασμα στην ΕΣΣΔ να ήταν ο Νοβογκορόντ αγ.Βενιαμίν, ένας από τους πιο συμβιβαστικούς της Ιεραρχίας προς τους κομμουνιστές. Έχασε τη ζωή του το 1922 γιατί αντιτάχθηκε στην κατάσχεση των τιμαλφών των ναών του, προκειμένου να σωθούν οι πεινασμένοι πληθυσμοί του Βόλγα, ακολουθώντας την επίσημη γραμμή της Εκκλησίας για εθελούσια και ελεγχόμενη από την ίδια διάθεσή τους στους λιμοκτονούντες. Ο πατριάρχης άγιος Τύχων κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, και αφού η Εκκλησία είχε δείξει επιδεικτική αδιαφορία αρχικά, απαιτούσε να φανεί πως αυτόβουλα ευεργετούσε τον λαό, ενώ στην πραγματικότητα επρόκειτο περί καταναγκαστικής εισφοράς. Ο φανατικά ορθόδοξος Νομπελίστας Σολζενίτσιν («Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ») είναι αποκαλυπτικός, ακόμα και στην προσπάθεια του να παρουσιάσει τον μητροπολίτη ως μάρτυρα: “Στην περιοχή του Βόλγα οι άνθρωποι έτρωγαν χορτάρια και σόλες και ροκάνιζαν τα ξύλινα πλαίσια από τις πόρτες”. Σε ανάλογη περίπτωση ο επίσκοπος Θεσσαλονίκης Θεοφάνης (1037) κρατούσε τις «σιτίσεις», όπως κατήγγειλαν στον αυτοκράτορα οι ίδιοι οι μοναχοί του, τηρώντας την εκκλησιαστική παράδοση όπως την διατύπωσε και στις μέρες μας ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος: Η Εκκλησία δεν ελεεί ποτέ από την περιουσία της. Μόνο με εράνους, από τους οποίους θα κρατά βέβαια για τους δεσποτάδες το μερίδιο του λέοντος.

Ο Ρώσος πατριάρχης, ένας πιστός συνεργάτης του αγ. Νικόλαου Ρωμανώφ (εικ.2), έκανε έκκληση για βοήθεια στον πάπα και τον αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρυ. Αυτή η στροφή προς τους Δυτικούς, αδιανόητη για την πρακτική της ανέκαθεν περίκλειστης και ξενοφοβικής ρωσικής Ορθοδοξίας, αποσκοπούσε προφανώς στο να ξεσηκώσει τους κοιλαράδες καρδινάλιους να χύσουν τα κροκοδείλια δάκρυά τους και να σκούξουν γι’αυτούς που θα εμφάνιζαν ως πεινασμένα θύματα του κομμουνισμού. Όπως παραδέχεται ο Ρώσος Νομπελίστας, ήταν η κρατική εξουσία που ζήτησε τον Δεκέμβριο του 1921, να δοθούν τα χρυσαφικά και μάλιστα με μετριοπάθεια αφού αρχικά δεν τα ζήτησε όλα, αλλά μόνον όσα “δεν χρειάζονταν για λειτουργική χρήση”. Εκών άκων ο αγ. Τύχων συναίνεσε τον Φλεβάρη του ’22.

Δύο μέρες μετά από καταφατική εγκύκλιο του αγ.Τύχωνα προς τα ενοριακά συμβούλια, η κρατική επιτροπή αποφάσισε ότι το πρόβλημα της πείνας ήταν τέτοιο που τελικά έπρεπε να δοθούν όλα. Στις 16 Ιουνίου οι σχισματικοί μητροπολίτες Σέργιος του Βλαντιμίρ (επέστρεψε μετά στην παραδοσιακή Εκκλησία, έγινε πατριάρχης και τη συμφιλίωσε με το ΚΚΣΕ), Ευδόκιμος του Νίζνι Νοβγκορόντ και Σεραφείμ της Κοστρόμα, όλοι της φιλοκομμουνιστικής «Ζώσας Εκκλησίας» συμφώνησαν στο αυτονόητο να δοθούν και τα λειτουργικά τιμαλφή του παμφάγου θεού του Τύχωνα στους λιμοκτονούντες. Ο αγ.Τύχων χαρακτήρισε την απόφαση αυτή “ιεροσυλία”. Ο ίδιος ο Σολζενίτσιν τον δικαιολογεί μεν, αλλά

A. Apsit, 1918-Ο τσάρος, ο ιερέας και ο πλούσιος. Η πιο γνωστή από τη σειρά με αφίσες με το ίδιο θέμα (Βλ. και εικ.1).

αναγκάζεται να παραδεχθεί πως “οι ηγέτες μιας Χριστιανικής Εκκλησίας δεν θα έπρεπε να παρασύρωνται από τέτοιες σκέψεις”. Στην Πετρούπολη ο αγ.Βενιαμίν, δηλώνει πως “θα βγάλω όλο το χρυσάφι από την εικόνα της Παναγίας του Καζάν, θα το ποτίσω με γλυκά δάκρυα και θα το παραδώσω“.

To ερώτημα είναι για τί δεν το έκανε μόνος του πριν του το ζητήσουν οι αρχές και πριν ακόμα πεθάνουν άνθρωποι από την πείνα. Παρά το ότι η κατάσχεση στην Πετρούπολη έγινε ήρεμα, η θεωρητική έστω αντίθεση του μητροπολίτη, ήταν αρκετή για να τον τουφεκίσουν στις 12 Αυγούστου μετά από σύντομη δίκη. Τα ακραία στοιχεία της επαναστατικής εξουσίας ενεργούσαν κάτω από την αγανάκτησή για τα εγκλήματα εκατονταετηρίδων ερεθισμένα και από την προσπάθεια του πατριάρχη να φέρει προσκόμματα και να προκαλέσει διεθνείς αντιδράσεις, αντί να κρύβεται από ντροπή. Η μπάλα πήρε άδικα και τον άγιο Βενιαμίν. Μπορεί η Εκκλησία των χρυσών τρούλων να έκλαψε τον Βενιαμίν της, αλλά ο απόηχος των οιμωγών των εκατομμυρίων μουζίκων που ένιωσαν στο πετσί τους το κνούτο της (εικ.3), έκαναν πολλούς να κλείσουν τα’αυτιά τους στις θρηνωδίες της. Η άρνηση του Τύχωνα και των επισκόπων να δεχθούν την δήμευση των ιερών θησαυρών προκειμένου να μην λιμοκτονήσουν οι πληθυσμοί του Βόλγα, οδήγησε στην εκτέλεση και στις εκτοπίσεις πολλών ρασοφόρων από τους κομμουνιστές. Στο όργανο της ελληνικής Εκκλησίας, (περ. “Εκκλησία”-Απρίλης, 1967), παρατίθεται μακρύς κατάλογος των δεσποτάδων που έπεσαν θύματα της επανάστασης του ’17. Οι περισσότεροι έχουν σήμερα αγιοποιηθεί. Αυτό που αποσιωπήθηκε είναι πως η ολότητά τους σχεδόν ήταν άνθρωποι του τσαρικού υπόκοσμου, εχθροί και τύραννοι του λαού, αδίστακτοι άρπαγες, αντισημίτες και σκοταδιστές. Η ανάγνωση των βίων τους όπως έχουν εκδοθεί από την Εκκλησία προκαλεί θυμηδία για τα αλλεπάλληλα φαντασμαγορικά θαύματα που συνοδεύουν τις ταλαιπωρίες και την τελευτή τους.

Πηγή: http://roides.wordpress.com

Τι ψήφισες?

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΣΧΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΟΤΑ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ»

Την Κυριακή 16 Μαΐου στις 11.00 π.μ. στο Δημαρχείο Ελληνικού, διοργανώνεται ανοιχτή συγκέντρωση δημοτικών παρατάξεων και εργαζομένων ΟΤΑ με θέμα το σχέδιο "Καλλικράτης".

Η συνάντηση θα πραγματοποιηθεί στο Δημαρχείο Ελληνικού, σαν ελάχιστη εκδήλωση συμπαράστασης και αλληλεγγύης στον αγωνιζόμενο Δήμαρχο Χρήστο Κορτζίδη που βρίσκεται εδώ και ημέρες σε απεργία πείνας.

Ο "Καλλικράτης", με τις αναγκαστικές συγχωνεύσεις, την οικονομική ασφυξία, τη μείωση προσωπικού για τους Δήμους που προβλέπει, αποτελεί κυβερνητικό σχέδιο κατεδάφισης της Αυτοδιοίκησης. Το σχέδιο «Καλλικράτης» είναι αναπόσπαστο τμήμα των αντικοινωνικών μέτρων Κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ και μόνο αρνητικές επιπτώσεις θα έχει για τους δημότες. τους εργαζόμενους στους ΟΤΑ και την κοινωνία γενικότερα.

Οργανωτική επιτροπή:
Κωνσταντάτος Χάρης, «Ανοιχτή Πόλη»
6972-847.497, h_konstantatos@yahoo.gr

Μπαδογιάννης Ακης «Δημοτική Συνεργασία για το Ελληνικό»
6932-254.161, badogiannis@gmail.com

Σταματάκη Ελένη «Το Λιμάνι της αγωνίας»
6939-395.915 tolimanitisagonias@gmail.com

Μπολώτα Μυρτώ «Απόδραση» Αγ. Αναργύρων
6976-266.387, goudroun@gmail.com

ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ: 24ωρη απεργία 20 Μαΐου για το Ασφαλιστικό

ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ: 24ωρη απεργία 20 Μαΐου για το Ασφαλιστικό

Daniel Cohn-Bendit (ελληνικοί υπότιτλοι)

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Ψαριανός - Δεν Είναι Όλοι Ίδιοι

Απεργούν στις 17-18 Μαΐου οι εργαζόμενοι στα ΚΕΠ

Σαρανταοκτάωρη απεργία για τις 17 και 18 Μαΐου εξήγγειλε η Πανελλήνια Ομοσπονδία Σωματείων Εργαζομένων ΚΕΠ, ως διαμαρτυρία για τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης.

Στο Δελτίο Τύπου αναφέρουν χαρακτηριστικά: «Η πολιτική αναλγησία η έλλειψη σεβασμού προς τον εργαζόμενο και η παράλογη απαίτηση να πληρωθούν άμεσα από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους τα οικονομικά εγκλήματα που διαπράχθηκαν τα προηγούμενα 40 έτη από όλες τις πολιτικές ηγεσίες του τόπου, αποτελεί αιτία αντίδρασης για όλους τους εργαζόμενους που προσπαθούν με πενιχρούς μισθούς να επιβιώσουν. Αποτελεί δείγμα γραφής για τον τρόπο σκέψης της πολιτικής ηγεσίας που κυβερνά. Ο κλάδος μας ξεχώρισε από όλο το δημόσιο τομέα και αποτέλεσε την αιχμή του δόρατος για μια πιο οργανωμένη, σωστή και δίκαιη δημόσια διοίκηση. Έγινε ο πετυχημένος συνδετικός κρίκος που έλειπε μεταξύ του πολίτη και της δημόσιας διοίκησης».

«Καλούμε όλους τους συναδέλφους με αίσθημα ευθύνης να συμμετέχουν μαζικά στην παραπάνω κινητοποίηση και να είναι έτοιμοι για κλιμάκωση, σκεφτόμενοι πάντα ότι στις δύσκολες ώρες που ζούμε η δυναμική αντίδραση είναι το μόνο μέσο άμυνας , αντίστασης και διαφύλαξης των εργασιακών δικαιωμάτων μας και ο μόνος τρόπος να προστατέψουμε την αξιοπρέπεια τη δική μας και των οικογενειών μας».

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

«Κανείς δεν προτείνει τίποτα…»

Μία από τις τετρημένες ατάκες, των ΜΜΕ κυρίως, είναι ότι για την τρέχουσα κρίση το ΔΝΤ και η φτώχια που θα φέρει είναι μονόδρομος και ότι οι αντιδρώντες δεν προτείνουν κάτι άλλο αλλά φωνασκούν. Είναι όμως έτσι? Δεν προτείνει ή απλά φιμώνεται από τα ΜΜΕ. Στα ελληνικά ΜΜΕ είμαστε υποχρεωμένοι να ακούμε αυτούς που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση (Παπαντωνίου, Αλογοσκούφη κλπ), τους συνήθεις αγαπημένους του ραδιοτηλεοπτικού κατεστημένου Ανδριανόπουλο, Μάνο για τους οποίους για όλα φταίει ο δημόσιος τομέας και τους αδαείς και εγκάθετους δημοσιογράφους. Άραγε τα ονόματα Βεργόπουλος, Δραγασάκης, Λαπαβίτσας, Πελαγίδης, Αρέστης, Μαρκέτος και πολλά ακόμα μας λένε κάτι? Όχι και πολλά αφού τα ελληνικά ΜΜΕ είτε τους αποκλείουν είτε τους προβάλλουν ελάχιστα. Λύσεις έχουν προταθεί από προοδευτικούς οικονομολόγους και δεν υπάρχουν μόνο οι Ανδριανόπουλοι.

Από τις ελάχιστες εκπομπές στην ελληνική τηλεόραση που ξεχωρίζει είναι οι «Ανιχνεύσεις» στην ΕΤ3. Στην εκπομπή αυτή ήταν καλεσμένος ο Ανδριανόπουλος (κλασικά) αλλά απέναντι του δεν είχε ούτε αδαείς και πουλημένους δημοσιογράφους, ούτε βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ούτε ομόσταυλούς του οικονομολόγους. Είχε σοβαρούς ακαδημαϊκούς.

When facts talk, shit walks…Παραφράζοντας την γιάπικη αμερικανική ατάκα αναφέρω κάποιες παρατηρήσεις του Βεργόπουλου καλεσμένου στην εν λόγω εκπομπή που αποστόμωσε τον φίλτατο Ανδριανόπουλο

  1. Σύμφωνα με πρόσφατες ξένες μελέτες ο δημόσιος τομέας διογκώνεται όταν ιδιωτικός τομέας αδυνατεί να εκπληρώσει την αποστολή του. Συνεπώς η υπερδιόγκωση του ελληνικού δημοσίου οφείλεται εν πολλοίς και στις εγγενείς αδυναμίες του ελληνικού ιδιωτικού τομέα. Ενός τομέα που δρα κατά κύριο λόγω παρασιτικά προσκολλημένος και εξαρτημένος σε δημόσιες προμήθειες χωρίς σοβαρές και μακροχρόνιες επενδύσεις σε νέες τεχνολογίες, σε εκπαίδευση του εργατικού δυναμικού, φοροδιαφεύγοντας και εισφοροκλέπτοντας. Ο Έλληνας επιχειρηματίας ενδιαφέρεται για την βραχυπρόθεσμη αρπαχτή και όχι για μακροχρόνιες στρατηγικές.
  2. Στην Ελλάδα οι δαπάνες για μισθούς δημοσίων υπαλλήλων αντιστοιχούν στο 15% του Α.Ε.Π. σε αντίθεση με μέσο όρο της Ευρώπης που είναι 20%...ενώ το ποσοστό αυτό στην Γαλλία φτάνει το 25% και στη Σουηδία το 30%. Συνεπώς ναι μεν η Ελλάδα μπορεί να έχει σχετικά περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους, αλλά αυτοί «επιβαρύνουν» μισθολογικά τη χώρα λιγότερο από τις λοιπές ευρωπαϊκές χώρες.
  3. Το παράδοξο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας: αντί να δανείζει απ’ευθείας τα κράτη μέλη με 1% (όπως κάνει κάθε κεντρική τράπεζα π.χ. Αμερικής, Αγγλίας, Ιαπωνίας, Κίνας κλπ) ανακυκλώνει το χρήμα μέσω των ιδιωτικών τραπεζών. Δηλαδή δεν δανείζει απευθείας τα κράτη αλλά δανείζει τις εμπορικές τράπεζες οι οποίες τις καταθέτουν ως εγγυήσεις-εξασφαλίσεις κρατικά ομόλογα. Έτσι διενεργείται μία αισχρή κερδοσκοπία εις βάρος των λαών της Ευρώπης. Η ΕΚΤ δανείζει τις εμπορικές τράπεζες με 1% και αυτές δανείζουν τα κράτη κατά το δοκούν…την Γερμανία με 3%, την Πορτογαλία με 6%, την Ελλάδα με 10%. Έτσι οι ιδιωτικές εμπορικές τράπεζες βγάζουν σημαντικές προμήθειες τα κράτη πλήττονται και καταντάνε έρμαια των χρηματοπιστωτικών εταιριών.

Αυτά τα ολίγα για το αν υπάρχει και άλλη φωνή ή όχι…..

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ - ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Συνάδελφοι , συναδέλφισσες

Στην προσπάθεια για ανάληψη νέων πρωτοβουλιών και αποτίμησης των τελευταίων γεγονότων, σας καλούμε σε συνάντηση, σήμερα Παρασκευή 7/5/2010 και ώρα 13.00 στο ισόγειο του Δημαρχείου.

Ώρα για ριζοσπαστικά αντίμετρα από την κοινωνία των πολιτών

"ΑΥΓΗ" Ημερομηνία δημοσίευσης: 06/05/2010

Του Θανάση ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Αυτοί που από το 1981 μέχρι σήμερα λυμαίνονται τον τόπο, αυτοί που πλούτισαν άνομα - η πολιτική νομενκλατούρα με τα τσιράκια της και η ντόπια κρατικοδίαιτη οικονομική ολιγαρχία-, αυτοί που έπρεπε να είναι φυλακή (πρωθυπουργοί, υπουργοί, διοικητές οργανισμών, μεγάλοι προμηθευτές του δημοσίου, μεγαλοεργολάβοι, διεφθαρμένοι δημόσιοι υπάλληλοι) για εγκλήματα κατά του ελληνικού λαού, αυτοί που χρεοκόπησαν την Ελλάδα και ταπείνωσαν τον απλό πολίτη, αυτοί οι αδίστακτοι μαφιόζοι έρχονται με τη συνδρομή της αναίσχυντης διεθνούς οικονομικής μαφίας να μας... σώσουν!

Δηλαδή, να εξασφαλίσουν ότι οι διεθνείς μαφιόζικοι χρηματοοικονομικοί οργανισμοί και funds θα συνεχίζουν να κερδοσκοπούν εκ του ασφαλούς και ότι η ντόπια οικονομική ολιγαρχία θα εξακολουθεί να πλουτίζει απρόσκοπτα.

Όμως, πλέον, δεν έχει νόημα να επισημαίνει κανείς την αδικία των μέτρων και την απύθμενη ηθική κατάπτωση όλων αυτών που κυβέρνησαν ή κυβερνούν τον τόπο αυτόν. Δεν αρκεί να είναι ο λαός στους δρόμους. Σήμερα χρειάζονται συγκεκριμένοι ριζοσπαστικοί στόχοι γύρω από τους οποίους να αναπτυχθεί ένα πολύμορφο, μακροχρόνιο, αυτόνομο μαζικό κίνημα της κοινωνίας των πολιτών.

Ειδικότερα, με κεντρικό σύνθημα “Φέρτε πίσω τα κλεμμένα” και “Κάτω η νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική” να απαιτηθεί:

Αναδρομικός έλεγχος των περιουσιακών στοιχείων όσων διετέλεσαν βουλευτές, υπουργοί, πρωθυπουργοί, διοικητές οργανισμών του δημοσίου καθώς και των συγγενών τους Α' βαθμού από το 1981 μέχρι σήμερα. Συναφώς να δεσμευτούν και ακολούθως να δημευτούν οι περιουσίες όλων όσοι δεν μπορέσουν να δικαιολογήσουν την προέλευσή τους και να μοιραστούν σε συλλογικές εταιρείες νέων ανθρώπων, ανέργων, πολύτεκνων κ.λπ. προκειμένου να τις αξιοποιήσουν επιχειρηματικά. Ακόμη να οδηγηθούν στα δικαστήρια και να πάνε φυλακή εκείνοι για τους οποίους προκύψουν ευθύνες κατάχρησης ή άλλα οικονομικά εγκλήματα.

Επειδή με το νομοθετικό πλαίσιο που έχουν θεσμοθετήσει προστατεύονταν και ταυτόχρονα πολλά από τα αδικήματα έχουν παραγραφεί, να απαιτηθεί η ψήφιση ειδικού νόμου με αναδρομική ισχύ που να καθιστά τα εν λόγω εγκλήματα διαρκή και χωρίς παραγραφή, αφού είναι ιδιότυπα εγκλήματα κατά της κοινωνίας.

Παράλληλα και ταυτόχρονα πρόσθετος στόχος του κινήματος αυτού να είναι η ανάκληση των μέτρων για τους μισθωτούς και συνταξιούχους. Επειδή κάποια από τα μέτρα αυτά αντιβαίνουν, ίσως, στο Σύνταγμα και στην κοινοτική νομοθεσία, να αξιολογηθεί από έγκριτους νομικούς η δυνατότητα μαζικής προσφυγής από συλλογικούς φορείς των εργαζομένων και των συνταξιούχων στα ελληνικά και ευρωπαϊκά δικαστήρια για ανάκλησή τους.

Με τα μέτρα που πάρθηκαν συντρίβονται οικονομικά -και όχι μόνο- κυρίως μισθωτοί και συνταξιούχοι και άνεργοι. Οι εργαζόμενοι αδυνατούν πλέον να αντεπεξέλθουν στις στοιχειώδεις βιοτικές τους ανάγκες. Έτσι πρέπει να αναπτυχθεί κίνημα πολιτών με κεντρικό σύνθημα “δεν πληρώνουμε άλλο τις τράπεζες”. Οποιοσδήποτε αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης με τα νέα μέτρα να μην πληρώνει στο εξής ούτε ένα ευρώ στις τράπεζες, που όλα αυτά τα χρόνια έχουν λειτουργήσει τοκογλυφικά και αδίστακτα.

Κανένα δημόσιο περιουσιακό στοιχείο να μην μείνει ανεκμετάλλευτο. Να καταληφθούν δημόσια ή δημοτικά ή εκκλησιαστικά κτήματα που είναι αναξιοποίητα με στόχο την καλλιέργεια, τη βοσκή, την τουριστική αξιοποίηση και ό,τι άλλο θα συμβάλει στην επιβίωση χιλιάδων απλών ανθρώπων (αγροτών, κτηνοτρόφων, νέων κ.λπ.). Να καταληφθούν δημόσια, δημοτικά και εκκλησιαστικά κτίρια που είναι κενά για να στεγαστούν άστεγοι, φτωχοί που αδυνατούν να πληρώνουν νοίκι.

Για τα προαναφερθέντα να προωθηθούν διαδικασίες από τα κάτω σε πανελλαδική κλίμακα. Οργανώσεις πολιτών, ΜΚΟ, σύλλογοι κάθε είδους και μορφής, αυτόνομα μορφώματα πολιτών και εργαζομένων, συνδικάτα κ.λπ. να έρθουν σε επικοινωνία για τη συγκρότηση μιας Ευρείας Πανελλαδικής Επιτροπής που να πλαισιώνεται από νομικούς για να δημιουργηθεί κίνημα λαϊκό στη βάση των προαναφερθέντων στόχων.

Προφανώς κάποιοι πρέπει να αναλάβουν την πρωτοβουλία να διαδώσουν πλατιά την ιδέα της αυτοοργάνωσης στη βάση των παραπάνω ή άλλων παρεμφερών στόχων. Πρέπει να συγκροτηθεί λοιπόν ένας αρχικός πυρήνας ως ομάδα πρωτοβουλίας για την ανάδειξη των σκοπών και τη συγκρότηση της Ευρείας Πανελλαδικής Επιτροπής.

Στην κατεύθυνση αυτή ο ραδιοσταθμός του Συνασπισμού, η "Αυγή", η "Εποχή", εφημερίδες πανελλαδικής ή τοπικής εμβέλειας που ενστερνίζονται την ιδέα ενός τέτοιου κινήματος πολιτών να βοηθήσουν ώστε να διαδοθεί το “μήνυμα” και να τεθούν οι πρώτες οργανωτικές βάσεις του εγχειρήματος. Ακόμη πρέπει, νομίζω, να αναδιαταχθεί κάθε κομματική βάση στην κατεύθυνση αυτή, στην επίτευξη αυτού του μεγάλου στόχου.

Δεν μιλάμε, όπως γίνεται αντιληπτό, για κάποια απλή καταγγελτική αντίδραση, για ένα βραχυχρόνιο κίνημα για το θεαθήναι. Αναφερόμαστε στη δημιουργία ενός μακροχρόνιου, ριζοσπαστικού, μαζικού κινήματος με στόχους πρωτόγνωρους για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά ηθικά απόλυτα δικαιολογημένους απέναντι σε μια ανήθικη και ανελέητη πολιτική της ντόπιας και διεθνούς πολιτικής και οικονομικής μαφίας.