Το τελευταίο διάστημα όλοι μας βιώνουμε μία πρωτόγνωρη σε αγριότητα επίθεση σε βασικά ζητήματα της καθημερινής και εργασιακής μας πραγματικότητας. Εκ του αποτελέσματος αποδείχτηκε ότι απέναντι σε αυτή την επίθεση δεν υπήρξαν ικανές δυνάμεις – αναχώματα που να αποτρέψουν την επίθεση και να οργανώσουν αποτελεσματικά τους απλούς εργαζόμενους στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα. Δεν υπάρχουν δυνάμεις που να αποδέχονται «εύκολα» τη διαφορετικότητα και τον δημοκρατικό διάλογο και να προωθούν την ταξική ενότητα στη βάση των προβλημάτων. Πάνω σε αυτό τον βασικό προβληματισμό δημιουργήθηκε η Πρωτοβουλία Εργαζομένων Δήμου Αιγάλεω.

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

"Αγία Τριάδα"

Σκίτσο Του ΠΕΤΡΟΥ ΖΕΡΒΟΥ από την «Ελευθεροτυπία»

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Αναδιάρθρωση χρέους...γιατί όχι!

Το θέμα της στάσης πληρωμών και μιας επερχόμενης αναδιάρθρωσης χρέους θεωρείται από το ελληνικό κατεστημένο θέμα taboo. Θα ήταν όμως μια καλή λύση όταν ξεκινούσε η κρίση σε σχέση με τους αδέξιους αν όχι εσκεμμένους χειρισμούς της κυβέρνησης του ΓΑΠ. Καλή λύση για το λαϊκό εισόδημα βέβαια και όχι για το εγχώριο και ξένο χρηματιστικό κεφάλαιο. Πλέον φαίνεται ότι εκ των πραγμάτων θα οδηγηθούμε σε αναδιάρθρωση χρέους αφού πρώτα όμως το λαϊκό εισόδημα απώλεσε περί το 30% σε πραγματικούς όρους -ίσως και παραπάνω- και η πραγματική ανεργία ξεπέρασε ενδεχομένως το 20%. Αυτά βέβαια δεν πτοούν τους Έλληνες σοσιαλιστές έστω και αν πονούν βαθιά…

Τα γράφω αυτά γιατί έπεσε στα χέρια μου ένα άρθρο της εφ. «Ημερησία» στις 7/7/2004, όπου τα Ηνωμένα Έθνη προέτρεπαν τα κράτη της Αφρικής να προχωρήσουν σε στάση πληρωμών και σε αναδιάρθρωση χρεών ως η μόνη λύση για να ξεφύγουν από την «παγίδα του χρέους». Για την Αφρική η αναδιάρθρωση δεν ήταν taboo, ούτε για το Μεξικό την Κόστα Ρίκα, τη Βενεζουέλα, την Αργεντινή, την Βραζιλία, τον Ισημερινό το 1989, ούτε για το Ντουμπάι το 2010. Οι ξένοι και εγχώριοι πιστωτές έχουν βγάλει τεράστια κέρδη από την ελληνική οικονομία, μία διαγραφή μέρους των χρεών δεν θα τους βλάψει. Ας μην τρομάζουν τον κοσμάκη.

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

ΟΙ ΑΧΡΗΣΤΟΙ ΚΑΙ Ο... ΧΡΗΣΙΜΟΣ

«Τα 2/3 των δημοσίων υπαλλήλων είναι άχρηστοι», φέρεται να δήλωσε ο υπαρχηγός τής δωσίλογης κυβέρνησης τού ελληνόφωνου προτεκτοράτου, Θεόδωρος Πάγκαλος. Μπαίνουμε στον πειρασμό να αναρωτηθούμε σε τί νιώθει χρήσιμος ο ίδιος.

Δεδομένου, ότι ουδέποτε μάς διαφώτισε περί των ικανοτήτων του (τις οποίες, από μετριοφροσύνη ίσως, κρατάει κρυφές;) ομολογούμε, ότι ο υπερχρήσιμος αυτός ταγός τού ρωμέικου κρατιδίου έχει αποδειχτεί όντως ικανότατος στη δημιουργία ευτραφέστατης κοιλιακής χώρας, καθώς και στην ικανότητα να ζει υπερπολυτελώς από το παρασιτοειδές επάγγελμα τού πολιτικάντη.



Θεόδωρος Πάγκαλος, ο "χρήσιμος". Μιά χαρακτηριστική περίπτωση Ρωμιού πολιτικάντη. Στη φωτογραφία εικονίζεται, ενώ διαμορφώνει το ευσεβές τηλεοπτικό του προφίλ παρουσιαζόμενος σε εκπομπή, με χριστοπαναγίες σε περίοπτη θέση.

Δεδομένου επίσης, ότι καθ΄ όλη τη διάρκεια τής παρασιτικής του καριέρας εις βάρος τής κοινωνίας (που όμως τον ανέδειξε και τον ανέχεται) υπήρξε συνένοχος χιλιάδων διορισμών «αχρήστων» στην εγχώρια Δημόσια Διοίκηση, μπορούμε να συμπεράνουμε, ότι δεν είναι απλώς άχρηστος, αλλά επιζήμιος γι΄ αυτά, τα οποία κόπτεται, ότι υπηρετεί.

Ακούγοντάς τον λοιπόν να πετάει πυροτεχνήματα τού τύπου «τα 2/3 των δημοσίων υπαλλήλων είναι άχρηστοι», δεν μπορούμε να μην θυμηθούμε το γνωστό παιδικό απόφθεγμα, που εδώ και δεκαετίες ακούγεται κατά κόρον σε ανάλογες περιπτώσεις στις παιδικές χαρές όλης της χώρας: «Μιλάνε όλοι, μιλάνε κι οι κώλοι...»

Θερσίτης

27.9.2010

Πηγή: http://www.freeinquiry.gr

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

ΔΥΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ "ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ"....


Μαρίνα Σίλβα: Η έκπληξη των βραζιλιάνικων εκλογών
Μπορεί οι εκλογές για τη Μαρίνα Σίλβα να τελείωσαν την περασμένη Κυριακή, καθώς η τρίτη θέση της δεν της επιτρέπει τη συμμετοχή στον β' γύρο στις 31 Οκτωβρίου, ωστόσο ήταν αναμφισβήτητα εκείνη που σφράγισε την αναμέτρηση, καθώς στο εξής θα παίζει ρυθμιστικό ρόλο. Η 52χρονη Σίλβα, με το 19% που πέτυχε και το γεγονός ότι δεν διέθετε τη στήριξη κάποιου μεγάλου κόμματος ούτε και σημαντική οικονομική βάση για την προεκλογική της εκστρατεία, είναι τελικά το καινούργιο και ελπιδοφόρο πρόσωπο της βραζιλιάνικης πολιτικής σκηνής.

Άλλωστε την υποψήφια των Πράσινων επέλεξαν και αρκετοί νέοι, οι οποίοι ήσαν κι εκείνοι που έδιναν έναν ιδιαίτερα ενθουσιώδη χαρακτήρα στις συγκεντρώσεις της Σίλβα -ένα χαρακτηριστικό που ζήλευαν οι δύο πρώτοι, Ρούσεφ και Σέρα. Οι νέοι αυτοί, που προέρχονταν κυρίως από μεσαίες και ανώτερες τάξεις, με σπουδές σε φημισμένα πανεπιστήμια και πάθος για τον οικολογικό αγώνα, αυτοαποκαλούνταν μάλιστα «μαρινέιρος» (από το Μαρίνα, αλλά και το marin, που σημαίνει «ναυτικός») και δήλωναν «τρελαμένοι» με τη Σίλβα. Και δεν το έκρυβαν και μάλιστα αρκετά πριν από τις εκλογές. Όπως συνέβη, για παράδειγμα, κατά το βραζιλιάνικο περιοδικό "Βέχα", με τον Εντουάρντο Ρομπάουερ από το Ρίο: το 2007, όταν ακόμη η Σίλβα ήταν υπουργός Περιβάλλοντος, εκφωνούσε μια ομιλία στη Μπραζίλια. Εκείνη τη στιγμή είδε μια ομάδα φοιτητών που μοίραζαν κονκάρδες με το πρόσωπό της. Τους ζήτησε να σταματήσουν. Δύο χρόνια αργότερα, σε μια άλλη ομιλία της, η ομάδα του Ρομπάουερ ήταν ξανά παρούσα και ζήτησε να της μιλήσει. «Θυμάστε τις κονκάρδες; Εγώ τις είχα κάνει. Τώρα θα ξαναρχίσω εκστρατεία για την υποψηφιότητά σας. Έστω κι αν εσείς δεν συμφωνείτε!» Η Σίλβα προσπάθησε να αρνηθεί ευγενικά, κάτι που δεν αποθάρρυνε τον νεαρό, του οποίου το κίνημα στήριξης της πράσινης υποψήφιας αριθμεί σήμερα περίπου 20 χιλιάδες διαδικτυακούς υποστηρικτές...

Οι δημοσκοπήσεις τής έδιναν από 10% ως 12% - εκείνη απέσπασε τελικά 19%... Οι ομιλίες της χαρακτηρίζονταν από την ηρεμία εκείνου που δεν έχει να χάσει τίποτε, αφήνοντας να λειτουργήσει η χαρισματικότητα της προσωπικότητάς της, σε συνδυασμό βέβαια με τις οικολογικές της τοποθετήσεις. Το «μείγμα» αυτό είναι φανερό ότι γοήτευσε τους νέους. «Έχουμε μια αντιπαράθεση μεταξύ δύο υποψηφιοτήτων που έχουν παραμείνει στον 20ό αιώνα. Η Μαρίνα, αντιθέτως, προτείνει στους νέους έναν νέο λόγο», τονίζει ο Αντόνιο Λαβαρέντα, ειδικός στο πολιτικό μάρκετινγκ. Στο πλαίσιο αυτό, για παράδειγμα, οι αναφορές των υποψηφίων των δύο μεγάλων κομμάτων, της Ντίλμα Ρούσεφ και του Ζοζέ Σέρα στην αντιδικτατορική δράση, δεν συγκίνησαν ιδιαίτερα τους νέους.

«Εμείς θέλουμε να σκεφθούμε το μέλλον και όχι το παρελθόν. Σέβομαι την Ντίλμα, αλλά η Μαρίνα είναι ο δικός μας Ομπάμα, η ελπίδας μας» λέει στο "Βέχα" ο 16χρονος Ματέους Μπραζ, «διαδικτυακός υποστηρικτής» της Σίλβα. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, το 60% των ψηφοφόρων της είναι μεταξύ 18 και 44 ετών... Με άλλα λόγια, αυτό είναι το κλειδί της επιτυχίας της...


Ο Δικός μας Δήμαρχος ! Antanas Mockus

ΜΙΑ φορά κι έναν καιρό, κάπου μακριά από δω, υπήρχε μια πολύ άσχημη πόλη: με βουνά από σκουπίδια, ατμοσφαιρική ρύπανση, κυκλοφοριακή συμφόρηση, δυστυχήματα, βία, ναρκωτικά, συμμορίες παντού.
ΕΥΤΥΧΩΣ, αυτή η πόλη έτυχε να έχει κι έναν ιδιαίτερο, ιδιόρρυθμο πρύτανη στο πανεπιστήμιο. Να φανταστείτε, μια φορά που γινόταν χάβρα στο μάθημά του -ήταν καθηγητής Μαθηματικών και Φιλοσοφίας- κατάφερε να επαναφέρει στην τάξη τους θορυβούντες σοκάροντάς τους: δεν τους επέπληξε, απλά κατέβασε τα βρακιά του και τους έδειξε τα αχαμνά του. Εκτοτε, όλοι τον σέβονταν...

ΔΕΝ ήταν μικρή η πόλη με τις συμμορίες, τα σκουπίδια, το κυκλοφοριακό χάος και τον ιδιόρρυθμο πρύτανη· είχε ξεπεράσει τα έξι εκατομμύρια κατοίκους. Ενα πρωί, ο άνθρωπός μας πήγε στο πανεπιστήμιο και υπέβαλε την παραίτησή του. «Δεν μπορώ να διδάσκω μόνον εσάς», είπε στους φοιτητές του, «έχω καθήκον να διδάξω όλη την πόλη: έξι εκατομμύρια ανθρώπους! Γι' αυτόν τον λόγο θέτω υποψηφιότητα για δήμαρχος».

ΠΡΑΓΜΑ που έγινε. Ο άνθρωπός μας ντύθηκε... Σούπερμαν και βγήκε στους δρόμους για να διεκδικήσει την ψήφο των συμπολιτών του. «Είμαι υπερπολίτης», αυτοσυστηνόταν. Στην αρχή, κάποιοι προσπάθησαν να τον χλευάσουν. Φάγανε τα μούτρα τους! Ο δικός μας είχε τέτοιο χιούμορ, φαντασία και τρέλα, που κάτι τέτοιους τούς έκανε μια χαψιά. Ο κόσμος τον υπερψήφισε, γιατί έδειχνε ορίτζιναλ, είχε φάση και ήταν συμπαθής.

Η πρώτη του ενέργεια ως δημάρχου ήταν να προσλάβει είκοσι μίμους-κλόουν, τους οποίους έβγαλε στον δρόμο για να κράζουν όσους παρκάρανε παράνομα, κορνάρανε χωρίς λόγο, περνάγανε με κόκκινο κοκ. Τι συνέβη; Οι πολίτες, που είχαν γραμμένα εκεί όπου φαντάζεστε τα σήματα και τα φανάρια, άρχισαν να συμμορφώνονται στον ΚΟΚ. Απ' ό,τι φάνηκε, τους ενοχλούσε πολύ περισσότερο το κράξιμο από τα πρόστιμα...

Η συνέχεια ήταν εντυπωσιακή: ο δήμαρχός μας μοίρασε εκατομμύρια ταμπέλες που έγραφαν «thumbs up» ή «thumbs down» και ζήτησε απ' όλους να επιδοκιμάζουν ή να αποδοκιμάζουν κάθε στιγμή τις πράξεις των συμπολιτών τους. Η πόλη ανταποκρίθηκε σ' αυτό το «παιχνίδι» και άρχισε το ομαδικό κράξιμο σε όλα τα κακώς κείμενα τις αυθαιρεσίες και στις γουρουνιές. Εν είδει διαρκών διαδηλώσεων... Και, ως εκ θαύματος όλα αυτορρυθμίστηκαν σιγά σιγά. Το ομαδικό κράξιμο πέτυχε τον στόχο του.

ΟΤΑΝ τα αποθέματα νερού «χτύπησαν κόκκινο», ο δικός μας δήμαρχος βγήκε στα τηλεοπτικά κανάλια και σε ζωντανή μετάδοση έκανε ντουζ ολοτσίτσιδος! Ενώ σαπουνιζόταν, έκλεινε την παροχή νερού για να δείξει στους πολίτες πώς μπορούσαν να εξοικονομήσουν νερό. Αποτέλεσμα; Σε δύο μήνες, η κατανάλωση νερού στην πόλη μειώθηκε κατά 14%!

ΚΑΘΙΕΡΩΣΕ τη «νύχτα των γυναικών», ενάντια στην εγκληματικότητα και τον φαλλοκρατισμό. Ετσι, 700.000 γυναίκες τις τρεις πρώτες νύχτες κάθε χρόνου ξεχύνονται στους δρόμους, γλεντώντας χωρίς να συμβεί το παραμικρό. Οι άνδρες είναι υποχρεωμένοι να φροντίζουν τα παιδιά στο σπίτι.

ΤΣΑΚΙΣΕ την εγκληματικότητα! Οι ανθρωποκτονίες, από 80 ανά εκατό χιλιάδες κατοίκους το '93, μειώθηκαν το 2003 σε 22! Ζήτησε να ενισχυθεί με... εθελοντικούς φόρους το ταμείο του δήμου και ανταποκρίθηκαν 65 χιλιάδες πολίτες! Ιδρυσε και τους «Ιππότες της Ζέρβας»: μια ομάδα με τους πιο ευγενικούς και εξυπηρετικούς ταξιτζήδες στον κόσμο.

ΟΧΙ, δεν είναι παραμύθι. Πρόκειται για τον Antanas Mockus, που πρωτοεκλέχθηκε δήμαρχος το 1993 στην Μπογκοτά, την πρωτεύουσα της Κολομβίας. Και απέδειξε πως η γνώση δίνει δύναμη, αρκεί να καταφέρεις να τη μεταδώσεις μέσω της τέχνης, του χιούμορ και της δημιουργικότητας, χωρίς επιβολή και επίδειξη ισχύος. Μόνον έτσι οι άνθρωποι αποδέχονται τις αλλαγές. Σήμερα, ο Antanas Mockus είναι πρόεδρος της Corpovisionari, μιας οργάνωσης που συμβουλεύει τις δημοτικές Αρχές.

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

Μία διδακτική ιστορία

Κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου και συγκεκριμένα κατά την Ιταλική κατοχή, σε κάποιο νησί του Ιονίου η ομάδα κατοχής των Ιταλών είχε επιτάξει το Δημαρχείο, που βρισκόταν στην κεντρική πλατεία του νησιού και το είχε μετατρέψει σε αρχηγείο της. Ο επικεφαλής της ομάδας κατοχής, Ιταλός αξιωματικός είχε θρονιαστεί στο γραφείο του δημάρχου και από το παράθυρό του απολάμβανε τη θέα προς την πλατεία του νησιού. Στο κέντρο της πλατείας υπήρχε μια όμορφη εκκλησία και δίπλα ακριβώς ένα πανύψηλο καμπαναριό με ένα περίτεχνο ρολόι στη μέση. Μάταια περίμενε ο ιταλός αξιωματικός να το ακούσει να χτυπάει γιατί το ρολόι αυτό είχε εδώ και καιρό σταματήσει λόγω βλάβης.

Ο Ιταλός αισθάνθηκε χρέος του να αποκαταστήσει τη βλάβη και έτσι φρόντισε και έμαθε από το δήμαρχο του νησιού ότι το ρολόι είχε σταματήσει γιατί δεν υπήρχε λάδι για να λαδώσουν τα γρανάζια του. Τότε ο αξιωματικός χωρίς δεύτερη σκέψη πρόσφερε στον δήμαρχο έναν τενεκέ 12 λίτρων , παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο, έτσι ώστε να λαδωθούν τα γρανάζια και να δει και πάλι το ρολόι να δουλεύει και πάλι, και να ακούσει την καμπάνα να χτυπάει ρυθμικά την ώρα.

Ο δήμαρχος πήρε το λάδι και το ίδιο βράδυ κάλεσε στο σπίτι του τον ταμία του δημοτικού συμβουλίου και του έδωσε μία νταμιτζάνα με 6 λίτρα παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο, λέγοντας του ότι ο Ιταλός αξιωματικός ενδιαφέρετε να δει το ρολόι να δουλεύει και πάλι και πως θα έπρεπε γρήγορα να φτάσει το λάδι στα χέρια του συντηρητή του ρολογιού. Την άλλη μέρα το πρωί ο ταμίας πήγε στην κεντρική εκκλησία του νησιού να βρει τον παπά. Στα χέρια του κρατούσε ένα μπουκάλι με 3 λίτρα παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο. Είπε στον παπά πως ως υπεύθυνος της εκκλησίας, άρα και του ρολογιού, ήταν δική του υπόθεση να φροντίσει ώστε το λάδι να φτάσει στα χέρια του συντηρητή του ρολογιού, με σκοπό να λαδωθούν τα γρανάζια του και να αρχίσει και πάλι να δουλεύει, όπως δηλαδή επιθυμούσε να γίνει ο Ιταλός αξιωματικός.

Ο παπάς πήρε το λάδι και το ίδιο μεσημέρι φώναξε τον νεωκόρο στο γραφείο του. Του εξήγησε την επιθυμία του Ιταλού αξιωματικού να δει το ρολόι να δουλεύει και του είπε πως για αυτό το λόγο προσφέρει 1 λίτρο παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο. Τον παρακάλεσε αν θα μπορούσε να πάει το λάδι αυτό στον συντηρητή του ρολογιού και να του πει να πιάσει αμέσως δουλειά και να αρχίσει να λαδώνει το ρολόι. Ο νεωκόρος έφυγε αμέσως για να εκτελέσει την εντολή του παπά. Μετά από λίγη ώρα χτυπούσε την πόρτα του συντηρητή του ρολογιού και αφού του εξιστόρησε τα όσα είχαν συμβεί του έδωσε ένα μπουκαλάκι με 200 γραμμάρια παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο και του ζήτησε να ξεκινήσει το συντομότερο δυνατό να λαδώνει το ρολόι για να μην δυσαρεστηθεί ο ιταλός αξιωματικός.

Ο συντηρητής του ρολογιού, όταν έμεινε μόνος, κοίταξε με δέος το πολύτιμο περιεχόμενο του μικρού μπουκαλιού. Σκέφτηκε πόσο νόστιμες θα έκανε τις λαχανίδες που επί μήνες έτρωγε αυτός και η οικογένειά του. Πόσο καλό θα έκανε στο παιδιά του λίγο λάδι που τους έχει ξεραθεί ο οισοφάγος από την μπομπότα! Την ίδια όμως στιγμή σκέφτηκε με τρόμο την αντίδραση του ιταλού αξιωματικού αν δεν έκανε αυτό που τον είχε προστάξει μέσω του νεωκόρου, μιας και τους υπόλοιπους κρίκους αυτής της αλυσίδας τους αγνοούσε! Το ίδιο απόγευμα το ρολόι χτύπησε και πάλι μετά από πολύ καιρό, έξι φορές. Στην αρχή οι νησιώτες νόμισαν πως κάποιος είχε πεθάνει και σταυροκοπήθηκαν λέγοντας «ζωή σε λόγου μας». Αργότερα όμως, έμαθαν από τον παπά της εκκλησίας που τους μάζεψε για τον εσπερινό ότι ο καλός Ιταλός αξιωματικός είχε προσφέρει παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο για να βάλει σε λειτουργία το ρολόι τους και πως γι αυτό και μόνο θα έπρεπε να αισθάνονται μεγάλη ευγνωμοσύνη που ο Κύριος, αν και περνάνε δύσκολες στιγμές στη μέση ενός φριχτού πολέμου τους έστειλε αυτόν τον μεγαλόψυχο Ιταλό.

Φυσικά το ρολόι στην κεντρική πλατεία του νησιού σταμάτησε να δουλεύει μετά από μία εβδομάδα και ο Ιταλός αξιωματικός έστησε στον τοίχο του καμπαναριού τον Έλληνα συντηρητή και τον εκτέλεσε ένα πρωί, παρουσία του δημάρχου, του ταμία, του παπά του νεωκόρου και των υπολοίπων κατοίκων του νησιού για παραδειγματισμό!!!!!!!

Αν και στην Ελλάδα σήμερα δεν υπάρχει κατοχή, ούτε ξένοι κατακτητές, εμείς ακόμη συνεχίζουμε να στερούμε το «λάδι» από τα γρανάζια της μηχανής μας. Από το δήμαρχο στον ταμία και από τον παπά στον νεωκόρο χάνεται ο πλούτος που έρχεται από την Ε.Ε. για να υποστηρίξει την οικονομία μας και στο τέλος το θύμα είναι ο συντηρητής του ρολογιού... δηλαδή εμείς!!!