«Κανείς δεν προτείνει τίποτα…»

Μία από τις τετρημένες ατάκες, των ΜΜΕ κυρίως, είναι ότι για την τρέχουσα κρίση το ΔΝΤ και η φτώχια που θα φέρει είναι μονόδρομος και ότι οι αντιδρώντες δεν προτείνουν κάτι άλλο αλλά φωνασκούν. Είναι όμως έτσι? Δεν προτείνει ή απλά φιμώνεται από τα ΜΜΕ. Στα ελληνικά ΜΜΕ είμαστε υποχρεωμένοι να ακούμε αυτούς που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση (Παπαντωνίου, Αλογοσκούφη κλπ), τους συνήθεις αγαπημένους του ραδιοτηλεοπτικού κατεστημένου Ανδριανόπουλο, Μάνο για τους οποίους για όλα φταίει ο δημόσιος τομέας και τους αδαείς και εγκάθετους δημοσιογράφους. Άραγε τα ονόματα Βεργόπουλος, Δραγασάκης, Λαπαβίτσας, Πελαγίδης, Αρέστης, Μαρκέτος και πολλά ακόμα μας λένε κάτι? Όχι και πολλά αφού τα ελληνικά ΜΜΕ είτε τους αποκλείουν είτε τους προβάλλουν ελάχιστα. Λύσεις έχουν προταθεί από προοδευτικούς οικονομολόγους και δεν υπάρχουν μόνο οι Ανδριανόπουλοι.

Από τις ελάχιστες εκπομπές στην ελληνική τηλεόραση που ξεχωρίζει είναι οι «Ανιχνεύσεις» στην ΕΤ3. Στην εκπομπή αυτή ήταν καλεσμένος ο Ανδριανόπουλος (κλασικά) αλλά απέναντι του δεν είχε ούτε αδαείς και πουλημένους δημοσιογράφους, ούτε βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ούτε ομόσταυλούς του οικονομολόγους. Είχε σοβαρούς ακαδημαϊκούς.

When facts talk, shit walks…Παραφράζοντας την γιάπικη αμερικανική ατάκα αναφέρω κάποιες παρατηρήσεις του Βεργόπουλου καλεσμένου στην εν λόγω εκπομπή που αποστόμωσε τον φίλτατο Ανδριανόπουλο

1. Σύμφωνα με πρόσφατες ξένες μελέτες ο δημόσιος τομέας διογκώνεται όταν ιδιωτικός τομέας αδυνατεί να εκπληρώσει την αποστολή του. Συνεπώς η υπερδιόγκωση του ελληνικού δημοσίου οφείλεται εν πολλοίς και στις εγγενείς αδυναμίες του ελληνικού ιδιωτικού τομέα. Ενός τομέα που δρα κατά κύριο λόγω παρασιτικά προσκολλημένος και εξαρτημένος σε δημόσιες προμήθειες χωρίς σοβαρές και μακροχρόνιες επενδύσεις σε νέες τεχνολογίες, σε εκπαίδευση του εργατικού δυναμικού, φοροδιαφεύγοντας και εισφοροκλέπτοντας. Ο Έλληνας επιχειρηματίας ενδιαφέρεται για την βραχυπρόθεσμη αρπαχτή και όχι για μακροχρόνιες στρατηγικές.
2. Στην Ελλάδα οι δαπάνες για μισθούς δημοσίων υπαλλήλων αντιστοιχούν στο 15% του Α.Ε.Π. σε αντίθεση με μέσο όρο της Ευρώπης που είναι 20%...ενώ το ποσοστό αυτό στην Γαλλία φτάνει το 25% και στη Σουηδία το 30%. Συνεπώς ναι μεν η Ελλάδα μπορεί να έχει σχετικά περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους, αλλά αυτοί «επιβαρύνουν» μισθολογικά τη χώρα λιγότερο από τις λοιπές ευρωπαϊκές χώρες.
3. Το παράδοξο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας: αντί να δανείζει απ’ευθείας τα κράτη μέλη με 1% (όπως κάνει κάθε κεντρική τράπεζα π.χ. Αμερικής, Αγγλίας, Ιαπωνίας, Κίνας κλπ) ανακυκλώνει το χρήμα μέσω των ιδιωτικών τραπεζών. Δηλαδή δεν δανείζει απευθείας τα κράτη αλλά δανείζει τις εμπορικές τράπεζες οι οποίες τις καταθέτουν ως εγγυήσεις-εξασφαλίσεις κρατικά ομόλογα. Έτσι διενεργείται μία αισχρή κερδοσκοπία εις βάρος των λαών της Ευρώπης. Η ΕΚΤ δανείζει τις εμπορικές τράπεζες με 1% και αυτές δανείζουν τα κράτη κατά το δοκούν…την Γερμανία με 3%, την Πορτογαλία με 6%, την Ελλάδα με 10%. Έτσι οι ιδιωτικές εμπορικές τράπεζες βγάζουν σημαντικές προμήθειες τα κράτη πλήττονται και καταντάνε έρμαια των χρηματοπιστωτικών εταιριών.

Αυτά τα ολίγα για το αν υπάρχει και άλλη φωνή ή όχι…..